United States or Belarus ? Vote for the TOP Country of the Week !
Dit gevoel had hem zoo onverwacht en eigenaardig overvallen, dat hij het niet voor de stem van zijn geweten hield, dat hem zeide, dat hij een verkeerden stap ging doen. Hij vermande zich en bestreed zijn schuchterheid. "Ik hoop, dat ge mij zult gelooven, dat ik mijn zuster lief heb en jegens haar de oprechtste achting en gehechtheid koester."
Meer had ik niet noodig om te begrijpen wien ik daar vóór mij zag. »Des Heeren bijstand afsmeekende, vermande ik mij. »Wie zijt gij? Wat wilt gij?" riep ik met barsche stem. »Het antwoord, hoewel onverstaanbaar, klonk mij als eene vreeselijke blasphemie, gepaard met snijdend hoongelach. »»Terug!" schreeuwde ik: »Laat af van mij, Satanas!"
Vernooy vermande zich, en met een bleek gezicht, een domig voorhoofd, en trillende lippen, zeide hij: "Vrienden, wij moesten eens een vol glaasje inschenken". Hoewel nu het gesprek in de laatste oogenblikken groote gapingen had gehad, waarin men de dessertmessen duidelijk hun werk had hooren verrichten, zoo was het oogenblik, waarop de goede Vernooy deze inleiding maakte, allerongelukkigst gekozen, want Wagestert had juist een appel uit een dessertmandje genomen en begon er de "appelbijtsters" als van ouds mede te plagen.
Het uur van eindigen klonk hem als een verlossing in de ooren en bijna als een schuldige verliet hij het gebouw, stil-wegsluipend tusschen al die sterkeren en zelfbewusten, wier spottend-minachtende blikken hij zijn schuwe aftocht voelde vergezellen. Gedurende de korte terugreis in den trein vermande hij zich.
Zij zat er dus wel in! De oude vrouw liet het gordijntje los en ging weer zitten, bleek als een doode. Maar zij vermande zich en toen de deur geopend werd en mevrouw d'Ablong binnentrad, stond zij bedaard op en ging haar tegemoet. Elsje bleef beschroomd bij het raam staan, met een kleur als vuur en hare handen stijf geklemd om den rug van haar stoel.
"Huug!" zeide zij, plotseling stilstaande en de handen tegen zijne borst vouwend terwijl zij hem recht in het gelaat zag, "je verbergt immers niets voor mij?" Toen vermande hij zich, zag haar verwijtend aan en zeide op den toon der koelste verontwaardiging: "Dat je me wantrouwen zoudt, had ik niet gedacht." "O neen!" riep zij verschrikt uit, "ik vraag je duizendmaal vergeving.
Weinige minuten later trad de Prins zijn kamer binnen, waar Martha want mijne lezers zullen wel begrepen hebben, dat zij het was hem reeds met ongeduld verbeidde. Zoodra zij Zijne Hoogheid zag, barstte zij nu in tranen los. Deze bevond zich daardoor nog minder op zijn gemak. Intusschen vermande hij zich en zeide: "Wie ben je? Wat moet je van mij? Hoe kom je aan dezen ring?"
Hier-en-daar slechts durfde men den dag des Heeren ontheiligen door 't uitstallen van halletjes en rooletters, of tabak en snuif. De verkoopers van deze artikelen verheugen zich voornamelyk in zondags-debiet, en de Heer moet zich hierin schikken. Wouter vermande zich, liep 'n koekbakkerswinkel in, en vroeg of men hem den weg naar den Jodenhoek wilde wyzen. Jodenhoek, jongeheer?
Zij gevoelde zich eerst zoo zwak, zóó zwak ... Het was zoo iets vreeselijks ... het was weêr die modder, zoo vies ... Maar zij vermande zich; zij richtte zich op in hare mooie wilskracht, die eene stevigheid gaf aan het kinderlijke dwepende en kuisch vrouwelijke van haar karakter, als een forsch gedanen achtergrond, waartegen veel zachts en teeders uitblinkt.
Den student Anselmus was het, als werd hem in klare woorden iets gezegd, wat hij reeds lang voorvoeld had en ofschoon hij tegelijk meende te bemerken, dat vlierstruik, muur en grasgrond èn alle voorwerpen rondom zachtjes begonnen te draaien, vermande hij zich toch en wilde iets zeggen, doch de archivaris liet hem niet aan het woord komen, maar stroopte snel den handschoen van zijn linkerhand af en terwijl hij den student den zonderling vonken- en vlammenschietenden steen van een ring voor oogen hield, sprak hij: „Zie eens hier, waarde Mijnheer Anselmus, opdat gij u verblijden moogt, over wat gij aanschouwt”. De student zag toe en wonderlijk! de steen wierp als uit een brandend middelpunt stralen rondom zich en die stralen versponnen zich tot een hel-lichten kristallen spiegel, waarin met velerlei windingen, nu eens voor elkander vliedend, dan weer zich ineenstrengelend, de kleine goudgroene slangen dansten en draaiden.
Woord Van De Dag