United States or Martinique ? Vote for the TOP Country of the Week !


Ze reden binnendoor, langs smalle kronkelende paadjes; telkens zagen ze fietsen glimmeren in de verte, en dan was 't weer weg; soms riepen ze tegen elkaar, schallend, dat de vogels schrikten. Eduard dacht, dat Go nu heelemaal was, zooals hij haar 't liefste zag: jong, open, gelukkig, genietend van 't oogenblik, vertrouwend in het leven, in de menschen, vóór alles in hem.

Toen wij ten slotte in het middernachtelijk uur op onze kamer aangekomen waren, keken wij elkander eens goed aan en riepen uit: Wat een onvergetelijke dag! Maar, vroegen wij ons af, zal men ons willen gelooven, als wij onze lotgevallen van dezen eenen dag ook nog zoo eenvoudig mogelijk beschrijven?

Is miss Campbell nog levend, dan zouden drie menschen in dat vaartuigje moeten. Neen, ik zal mij alleen wel behelpen!" »Olivier!" riepen de twee broeders, die hunne snikken niet konden bedwingen. »Olivier! o Olivier! red onze dochter!"

Marie kietelde Emilie en Emilie verweerde zich smeekend, terwijl het gordijn heen en weêr zwaaide. Plotseling werden zij weder stil en luisterden: Emilie! Marie! riepen Georges en Lili beneden. Cht! Hoû je stil! fluisterde Emilie. Die vervelende Fine! bromde Marie. Dat ze toch niet uit zichzelve begrepen heeft, dat ze moest jokken! Marie! Emilie!

"Wees voorzichtig!" zei Albino, de oud-seminarist luide tot een ander jongmensch, "druk vooral goed op het 'werk', dat er onder je voet is." "Wat is er dan?" "'t Is een prop, die er wel uit zou kunnen springen: dan krijgen we water binnen. Er zijn veel gaten in deze bangka." "O jee, we verdrinken zoo meteen!" riepen de vrouwen verschrikt.

Jo vertelde haar avonturen, en toen ze er mee klaar was waren ze thuis. Onder hartelijke dankbetuigingen namen ze afscheid, en slopen stil naar boven, in de hoop niemand te zullen storen; maar op het oogenblik dat de deur van hun kamer kraakte, kwamen twee hoofden te voorschijn en twee slaperige, maar verlangende stemmen riepen: "Vertel wat van de partij, o, toe, vertel wat van de partij!"

Zwijg, gie loeder! riepen al de anderen met verschrikte oogen naar het grafelijk kasteel omkijkend. Lach gulder moar, hij es hij den besten. 'K wensche dat de jonkvreiwe mij euk noar de tiekenschole liet goan, besloot Rietje Koarelkes. Maar al de anderen lachten Rietje vierkant uit. Wat had die verstand van teekenen! Hij kon nog niet eens goed zijn naam zetten op school.

Fedjka daarentegen zag slechts de onderdeelen, die hetzelfde gevoel in hem wakker riepen als dat de personen hem inboezemden. Hij zag de sneeuw tusschen de lompen van den grijsaard, begreep het gevoel van medelijden waarmee de boer zei: "mijn God, wat ziet hij er uit!" Fedjka stelde zelf de personen uit de vertelling voor: hoe de boer sprak, met zijne armen gestikuleerde en met zijn hoofd schudde.

Nadat iedereen de plaats die hem bestemd was, genomen had, kwamen de heren Wethouders met de maagdekens, die de stad Brugge verbeelden moesten, vooruit, en boden de sleutels der poorten op een kostelijk fluwelen kussen aan de vreemde Vorsten. Terzelfder tijd bliezen de Faamengelen nogmaals op hun bazuinen, en de Leliaards riepen voor de tweede maal: "Leve de Koning! Leve de Koningin!"

En honderden wezen naar Gawein met de vingers en riepen over het slagveld, zoo wel van de eene als van de andere zijde: Ziet hèm daar! Ziet hèm daar! Ziet hèm daar: Gawein! Geen stoutere en is hier verre noch na! Te midden van zijner baroenen wacht zag de Koning Clarioen van Noordhumberland naar de gruwbare mortorië.