United States or Taiwan ? Vote for the TOP Country of the Week !


Georges vertelde van hun wandeling aan het strand en Lili bewonderde hem in stilte om den tact, waarmede hij haar moeder antwoordde.

Maar Eline roerde nauwelijks iets van de spijzen aan, en zij was blijde, toen Sofie weêr afnam. De geur van dat eten in de warmte maakte haar nog zieker dan zij was. Zij nam een paar kaartjes op, die Sofie had binnengebracht, kaartjes van mevrouw Verstraeten en van Lili... Ook de oude mevrouw Van Raat is er geweest, juffrouw! zeide Sofie en zij ging weg. Eline bleef alleen; de avond viel.

Hij is wel zoo discreet om niet altijd te accepteeren, als ik hem vraag meê ijs te gaan eten, maar hij blijft tot wij weg gaan en spreekt zijn andere kennissen ternauwernood aan. Met Marie wandelt hij eventjes, pour acquit de conscience, en dan is het Lili voor en Lili na... Je begrijpt, ik zie daar niets geen goed in... En geloof je, dat Lili...? Ja natuurlijk, zonder kwestie!

Als het toch zoo vreeselijk vol is, vind ik het niets prettig. Het lijkt wel een Zondag. Vindt je het goed, als we een beetje naar buiten gaan naar het strand? vroeg hij zacht. We zijn vlak bij den uitgang.... Kan dat? vroeg Lili, gestreeld door de verleiding. Zou mama het goed vinden? Wel zeker, onder mijn hoede; het kan uitstekend, hoor! sprak hij geruststellend, bijna trotsch.

Geknipt voor elkaâr! gaapte Marie van uit haar lakens. Dus hij bevalt je? vroeg Lili. Keurig! antwoordde Dien. En hij is altijd zoo vriendelijk tegen mij en tegen Bet; hij kan het altijd zoo aardig zeggen, als ik hem opendoe: "Zoo, dag Dien, hoe maak je het?" Altijd zoo een woordje er bij, begrijp je. Zoo niets trotsch. En dan vergeet hij nooit zijn voetjes af te vegen. Lili schaterde het uit.

Ziet u, die draperie van Lili, dat violet met zilver, heb ik hun nog geleend. Hoe doen ze het! murmelde de oude dame. De witte gloed van het licht weifelde, de deuren schoven dicht. Prachtig, tante, prachtig! riep Betsy tot mevrouw Verstraeten, de gastvrouw, die haar voorbij ging. Tweemalen herhaalde zich de droom, eerst in zeegroenen glans, daarna in vuurrooden gloed.

Je hebt Eline vroeger nooit iets gegeven en je hebt dezen keer aan Lili en Marie ook niets gegeven. Je ziet dus, ik doorzie wel, dat er meer achter schuilt! ging zij voort en legde hem hare handen op de schouders.... Maar eensklaps hield zij op. O, je vindt me misschien.... je wil misschien niet, dat ik er met je over spreek! stamelde zij bijna verschrikt.

En de mooie klanken ruischten door, als een stortvloed van smart. Ter eere van Eline zorgde Paul tegenwoordig te zijn bij het koffiedrinken, te half-een. Des namiddags kwamen eerst de heer en mevrouw Verstraeten met Marie en vervolgens Emilie De Woude. Eline ontving ze hartelijk en toonde zich verheugd ze weder te zien en vertelde hun allen veel nieuws van Georges en Lili.

Maar toch schreef Lili me, dat ze beiden al hun volharding moesten verzamelen om het twee weken in Parijs uit te houden. Ze verlangen zoo in hun huisje te zijn. Paul haalde, met een spottenden trek om zijn knevel, onmerkbaar de schouders op. Die goede kinderen! lachte mevrouw Van Raat. En is het haast klaar, het huisje? Bijna, tante, sprak Marie.

Deze meende dat men het jonge paar moest aanmoedigen, onderhandelde met wederzijdsche familie, en drong op zekeren avond met veel gewichtigheid Wolfgang en Lili de handen ineen te leggen. Zoo ondervond dan Goethe door een zonderling raadsbesluit van de Voorzienigheid, hoe het een bruidegom te moede is.