Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 4 mei 2025
Maar het kan niet anders: we moeten nu dan wel eens naar het Muzeum, Vincenzo! Ik weet niet, waarom beeldhouwwerken en bronzen mij altijd een sneller schrik van schoonheid geven dan schilderijen. Er straalt altijd uit hen een flits, die mij in eens doordringt, zoodat ik in eens het geheele beeld zie, en schilderijen moet ik langzamerhand veroveren...
Er waren tijden en sommigen onzer, die niet meer tot de jonge lieden behooren, herinneren ze zich dat geen enkel instrument werd gebruikt bij den eeredienst en toen alle hulp van iets dergelijks, met uitzondering van een stemvork, werd beschouwd als een terugkeer tot de beginselen van het Oude Testament. Maar dit waren tijden van duisternis. Heden leven we echter in een meer verlichte eeuw.
"Wacht met het aantrekken van uw handschoenen, vorstin, tot ik uw handje gekust heb. Ik ben, wat de invoering van verouderde modes betreft, voor niets meer dankbaar dan voor den handkus!" Hij kustte haar hand: "Wanneer zullen we elkander weerzien?" "Ge zijt dien niet waard," antwoordde zij lachend. "Pardon, ik ben dien zeer waard, want ik ben nu de ernstigste mensch van de wereld geworden.
Te sterven aan dorst en aan hitte scheen ieders toekomst te zijn, en wanneer we nu in aanmerking nemen, dat de bemanning voor een groot deel uit moordenaars en dieven bestond, dan moeten we verbaasd staan, dat de Admiraal onder zooveel tegenspoed het hoofd niet verloor en den moed niet opgaf.
Tegelijk bewonderen we de overblijfselen van de stoutmoedige en sterke vesting, gebouwd door graaf Adalbert von Nürburg, die als burchtheer van Saphinberch in 1074 in de oude oorkonden wordt genoemd en van wien gezegd wordt, dat hij deze vesting gedoopt heeft naar zijn gemalin Sophie von Are.
Na eenige minuten van stilte, streek kolonel Munro de hand over zijne oogen als om vreeselijke herinneringen weg te wisschen. Vervolgens vroeg hij: »Wanneer moeten we Allahabad verlaten?" »Morgen, met het krieken van den dag," antwoordde de ingenieur. »Banks," hernam kolonel Munro, »kunnen we ons niet eenige uren te Cawnpore ophouden?" »Wil je?...."
Toen we na een flink ontbijt met koffie naar buiten gingen, stond de maan aan den westelijken hemel laag in een zachtrooden glans, uit het Oosten weerkaatst, die hooger zich in een teer blauw oploste, en de sneeuw op de sparren en de velden scheen overtogen met een groenachtig waas. Een paar stooten met de sneeuwschoenen, en het tooneel lag achter ons.
Hij sprak uitstekend Fransch, dat hij, naar hij zei, in Marseille had geleerd. Hij had veel gereisd, vertelde hij ons, maar was nu naar Montenegro teruggekeerd, om er te blijven. Niegus leek een sombere plaats om te wonen voor een bereisd man, en we waagden hem te vragen, of hij er de voorkeur aan gaf boven elke andere plek, die hij aanschouwd had.
Van den tempel van het Kapitool, die aan zijn geboortestad werd aangeboden door een burger van Doegga, Marcius Simp, ex Regillianus, gingen we naar den tempel van Saturnus, dan naar dien van Coelestis, ook geschonken door edelmoedige burgers, die begeerig waren, hun stad een geschenk ter verfraaiing aan te bieden.
Als we de brug overgaan, komen wij langs de kerk in de dorpsstraat met haar vriendelijke huizen; gaan we de straat door, dan volgt een prachtig groot bosch, dat naar het Kesselingerdal voert, waarin de Eifel zijn uitloopers zendt.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek