Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 26 juni 2025
Maar welk natuurverschijnsel heeft die verwisseling van polen teweeg kunnen brengen?" "Niets is eenvoudiger." "Verklaar u, mijn jongen!" "Gedurende den storm op de Lidenbrock-zee heeft die vuurbol, die het ijzer van het vlot magnetisch maakte, heel eenvoudig ons kompas in de war gebracht!" "Zoo! dan was het een grap van de electriciteit?" riep de professor schaterende van lachen.
Men heeft zelfs berekend...." »Pas op," liet Michel Ardan zich hooren, »daar komen de cijfers." Barbicane liet zich door dezen uitval niet uit den zadel lichten, maar ging voort: »Men heeft zelfs berekend, dat de schok door elken vuurbol op de zon veroorzaakt, een hitte moet voortbrengen, zooals een 4000 maal grootere hoeveelheid steenkolen geven zou."
Nimmer vervalt de natuur in herhaling. Altijd weer is ze verrassend en nieuw in haar getoover met lichtverven en kleurvloeiingen. Oud en jong, arm en rijk, ongeschoold en welonderwezen, alles heeft er oog voor. Geen mensch, of wel ééns in zijn leven heeft hij éénen zonsondergang genoten, wel ééns heeft hij bij dit natuurverschijnsel aandachtig stil gestaan. Daar zonk de vuurbol ter kimme.
In de provincie Omi, aan den voet der Katadaheuvels, is een meer. Tijdens de bewolkte nachten in het begin van den herfst verrijst een vuurbol aan den oever van het meer, die zich, als hij naar de heuvelen drijft, uitzet en weer inkrimpt.
Maar de vriendelijke en goedhartige Nikobo ontving geen dank voor wat hij had gedaan; integendeel: de gouverneur werd jaloersch op hem, beschuldigde hem van een lage misdaad en liet hem ter dood brengen. De ziel van Nikobo vlamde in woede op en nam den vorm aan van een wonderbaarlijken vuurbol, die bleef zweven over de woning van den moordenaar.
Maar links van de huizendrommen, in het westen, tusschen de tengere boomenstammen aan de Utrechtsche-zijde, zonk de zon in de blauw-grijze verte, en spleten goudroode kwispelende strepen de sombere wolken. Een helle vuurbol spoot stralen er tusschen door. Een purperrood licht weêrkaatste in de bovenste huizenruiten en éen rose teêrheid betintelde ruimte. In het rijtuig werd de stilte stiller.
De sterren blonken als gloeiende stipjes op den koolzwarten achtergrond van het uitspansel. Het projectiel was ontsnapt aan een gevaar, even dreigend als onverwacht. Wie zou aan zulk een botsen tegen een vuurbol gedacht hebben? Deze rondzwervende voorwerpen konden voor onze vrienden allergevaarlijkst zijn. Het waren klippen in den oceaan der ruimte gezaaid, die zij niet konden ontzeilen.
Om het even; zij schenen op het punt te zijn van in een gloeienden afgrond geworpen te worden. Zij achtten zich verloren! Twee minuten later zagen zij den vuurbol op de vreeselijkste wijze uiteenspatten. Maar zij hoorden niets, want in de ledige ruimte kon zich het geluid niet voortplanten, daar het geluid niets is dan een verplaatsing van luchtlagen. Ontzettend, schouwspel!
Maar het projectiel bewoog zich in een zoodanige richting, dat het na een half uur den vulkaan uit het gezicht verloor. In zeker opzicht was dit teleurstellend, maar in een ander ook geruststellend, want het geval zou de veiligheid onzer vrienden wel eens ernstig hebben kunnen bedreigen. Een weinig later zagen zij weder een vuurbol.
»Aangenomen dat het projectiel tegen een of ander lichaam in de hemelruimte stuitte." »Welk?" »Den grooten vuurbol dien wij ontmoet hebben." Nicholl meende, dat in dit geval het projectiel in duizend stukken zou gesprongen zijn. »Wij zouden levend verbrand zijn," voegde Barbicane er ernstig bij. »Verbrand," sprak Michel Ardan, »'t is jammer; dat zou mooi zijn geweest om te zien."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek