Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 22 juni 2025
Het joodje in lichtschuwe wachting, keek door 't raam, naar de doppen, riep met zwakke brutaalheid: "... Meneer!... Meneer!... Hèllept u me effetjes!"... "... Morrege", zei Klaroen: "'k Heb geen klein geld"... "... Die meneer is geen luis rijk...! 't Is 'n flessetrekker!" , lawaaide Hes, schurkend van pret. "Meneer, meneer, 'k ken nog wadde verdiene messchien", klaagde 't joodje, benepen.
De Arpa en de Raki blijven in uw kelder tot een ander ze bestelt. De hamels neem ik morgen mee, om ze aan betere menschen te geven. Deze laatste bedreiging had de gewenschte uitwerking. De waard ging verlegen achteruit. De maarschalk snoof den binnenstroomenden geur van het gebraad op, kneep zijn lippen samen, wreef schurkend zijn been. De bazuinblazer echter wist den toestand te redden.
«Hoor de zee es aangaan," hernam de baas met de schouders schurkend. In de lengte van den weg pinkten de oranje vlammetjes der petroleumlampen; op groote afstanden verkleinden ze achter elkaâr, verloren en verarmd in het donker; ziek glimmend en mager boorden zij zich door het zware floers van den nacht. «Maar 't zal er toch wel gauw van komen," vervolgde de hovenier zijn gedachten.
Hij had niet in bed kunnen blijven, had lang heen en weer geloopen, had eindelijk loom-zwaar neergezeten, als neergedrukt, in een ouden leeren stoel een bureaustoel van zijn vader zenuwachtig schurkend met zijn ellebogen langs de versleten armleuningen. Hij was er in verkleumd tot klappertandens toe; zijn borst en zijn rug voelden klam-nattig van kilheid.
Met ruwige wreef wegveegde ze 't vuil van 't gezicht. Als een kreun spette het in den pot. Dirk, blij dat-ie wat mòcht, hield 't zusje vast, terwijl de vrouw, hooger schurkend den rokkenwrong, optrekkend den broek die nat-plooierig zakte, weder het water te dweilen begon. Jan kudderde mee.
Schurkend met de schouders en rillend het grijs-groene, rafelige jasje, dat hij over zijn eenmaal rose sporthemd draagt, is, evenals zijn te korte geruite broek, veel te dun voor 't seizoen schommelt hij een der minder bezochte hoofdstraten in.
Van de koortsige verbeeldingen bleef enkel de inzinking na; en daar zat hij nu, aan den haard weer kleumig schurkend in dien veel te langen, vaal-geschooiden ulster; z'n borst ingezonken, amechtig en stram door 't smerige leven, met uit de modderrafels van z'n broekspijp dien grammelen voet in beide handen gevat en pijnlijk befrutseld.
Daar schrok hij op, wakker geroepen door het geluid van zijn eigen stem. De stoel wipte voorover, sloeg den grond. Met de oogen nog vol slaap zag hij den zwarten kater wegspringen van zijn knieën en met den staart in de lucht hollen tot onder het fornuis. Daar bleef het beest hem aan zitten kijken met zijn groene en wijdrond geopende oogen. Schurkend van kou stond hij voor zijn stoel.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek