Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 25 juni 2025
Het belemmert aldus den vooruitgang, maar bevorderd de geschiktheid, daar het wel eenigzins verouderde, maar niettemin nog veel goeds bezittende zaken sterker in de maatschappij doet wortelen en deze als ware, zie blz. 72 op een beteren weg trager voorwaarts doet schrijden.
Terwijl onze vooruitgang tot nu toe zoo belemmerd werd door den invloed van rudimentaire krachten uit vroegere levensperioden, zal hij dan effen en snel voorwaarts schrijden, zoodra mannen en vrouwen in economische verhouding gelijk staan.
Schrijden we des zomers door de donkerte van eenen boschweg, we verhaasten onzen tred, als op het eind van de laan het zonlicht door eene open ruimte binnendringt. Licht geeft op het netvlies een aangenaam gevoel, zooals frisch water aan tong en gehemelte, wanneer ze van dorst verschroeien.
Hij kon in de duisternis den omtrek van de gedaante tot in de kleinste lijnen natrekken, en merkte op, hoe strak en plechtig ze voort scheen te schrijden. Hij kon hooren, hoe haar kleederen de bladeren beroerden en elk windzuchtje scheen haar laatsten zachten kreet te herhalen. Als hij staan bleef, bleef de gedaante ook staan.
De Vrouwe om wie ge peinzend mij ziet schrijden, Toont een gelaat zòò lieflijk, dat zij doet Ontwaken in een iegelijks gemoed Dien eedlen Geest die daar verborgen beidde. Zoo bang heeft mij haar lieflijkheid doen lijden, Toen 'k in haar oogen had mijn Heere zoet Aanschouwd in heel zijn oppermachtgen gloed, Dit ik 't niet waag nog èèn blik haar te wijden.
Nu trekt hij, zijn spade onder den arm, henen, en schuift vanbuiten den grendel voor het kerkhof-hek. Achter den rug van den doodgraver sluipt de vroeg komende nacht het kerkhof op. De nacht spreidt over alles éen in-zwart rouwlaken. In den zwarten nacht gaat de mist over in dichten, vetten motregen. De nachtelijke uren schrijden voort; maar de motregen blijft.
De moeder van Marrije, eene met buitengewone lichaamskracht begaafde vrouw, was het kinderspel geweest met een zoo lichten last als Cilie was, den dijk op te schrijden, en lang voor het Allard gelukt was, dien te bereiken, stond zij daarop, met den eenen arm het nog altijd kermende en gillende meisje tegen zich aanklemmende, en met den anderen allerlei bewegingen makende, terwijl zij al krijschende de afschuwelijkste verwenschingen uitbraakte.
"Nu zorg" riep hij "mij niet te schand te maken". En lachen, lachen luidde in ieder woord. En nog terwijl zijn lippen aldus spraken, Turend dien kant vanwaar hij kwam, zag 'k voort Madonna Vanna en Monna Bice komen En schrijden, als twee wondren, de een na de aâr, De plek waar ik in beven stond voorbij.
En zwervend ging ik naar De huizen en verblijven van het menschdom, En was in 't eerst teleurgesteld, daar 'k nergens Zoo machtgen omkeer zag als ik gevoeld had Vanbinnen, uitgedrukt in het uitwendge. Maar weldra zag 'k nauwlettender, en zie! De tronen waren koningloos, en menschen Zag 'k schrijden met elkaar als geesten doen.
Ladders, belegeringswerktuigen en torens worden getimmerd. Vooraf gaan de belegeraars, met de priesters aan het hoofd, een plechtigen optocht doen om de stad. Den 14 Juli 1099 naderen zij hare muren. Een hagelbui van steenen en werpspiesen begroet de Christenen; zij echter schrijden voorwaarts over bergen van lijken. De oorlogswerktuigen worden bij de muren gebracht.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek