United States or China ? Vote for the TOP Country of the Week !
En hij zelf ziet zich staan, terwijl hij toch niet weenen kan en wel zou willen weenen. Hij hoopt dan de aandoeningen opeen over hem, schept met groote brokken weemoed het verleden tot een lillende wroeging te voorschijn en hijgt onder 't bonzen, dat aanhoudend door zijn slapen slaat. Bleek, als door een wazig floers heen, klaart op, bijkans alover moeders bleek gezicht, zijne kindsheid.
Hoe dan wel? Ik woon in een achterbuurt. Menigmaal staan er jongens en meisjes voor ons venster. Die kijken naar binnen. En dan roepen ze tegen elkaar: »Kijk, daar zitten ze. Ze eten. Zie je wel, sinaasappelen. Een schaal vol. Kijk, die eene schept zijn eigen op. Zeg, wat eten ze? Kan jij het zien?" Dat is wel lastig, zoo'n bekijk. Je bent niet vrij. En wat doe je dan?
De blik boort moeilijk door de ruimte henen, En ziet niet, wat zich hier of daar bevindt: De duizend loov’ren van de heesters weenen, En ’t is, of elke traan weer nieuwen wint. De zon, die stralen aan het luwtje bindt, Schept alle tranen om tot edelsteenen.... En lucht en bosch en berg herkrijgt zijn tint: De damp wolkt op, en ’t landschap is verschenen.
Alleen aan den allerhoogste en geringste, aan de godheid en den slaaf, toonen de grooten zich onvermomd zooals zij zijn. Men mag mij de ooren afkappen, wanneer die menschenhaat en zwaarmoedigheid zoo diep gaan bij den imperator. Dat is alles een vertooning, waarin hij behagen schept.
Hare priesters, de Galli, waren gesnedenen en hadden een zeker aandeel aan de regeering. De luidruchtigheid van hare feesten gaf aanleiding tot de voorstelling, dat de godin zelve behagen schept in het gezelschap van dienstbare geesten, die haar met geschreeuw en gegil en oorverdoovende muziek overal op hare woeste tochten door bergen en wouden, vergezellen.
Geboorteheilig, die in 't midden Der zaligen uw zetel hebt, Volhard voor mij en elk te bidden Bij Hem, die licht uit duister schept! In de Voorrede van 't volgende deel zullen wij onzen Dichter van den Munsterschen vrede tot het jaar 1679 volgen.
Uzelf, zeg ik, daar gij van mij vervreemd zijt, Van mij, die met u een, ondeelbaar, beter Dan 't beet're deel ben van uw dierbaar ik. O scheur niet, mijn geliefde, u van mij los, Want ja, geloof mij, in de woeste branding Laat ge even licht een waterdroppel vallen En schept dien onvermengd er weder uit, Verminderd noch vermeêrd, dan dat ge uzelf Aan mij ontneemt, en niet mijzelf er bij.
En hij zat stil en luisterde heel lang, en liet het doordringen diep in zijn bloed, en liet zich verandren, iederen vezel. Want hij was tot heel lang zeer dom geweest. Zooals in de lente, het versche sap doordringt in den stam van de lila iris, en maakt het blad anders en schept de bloem.
Wanneer men ze met room wil vullen, ga men te werk als volgt: Men vormt de baisers tusschen twee lepels als eijeren, bestrooit ze met suiker, en zet ze op de plaat, in den oven, om zeer langzaam op te droogen. Als zij geheel droog en geelachtig van kleur zijn, neemt men ze van de plaat af en aan de platte onderzijde schept men er, met een lepel, het inwendige uit.
Maar de liefde volbrengt het wonder der zielengemeenschap. Men geeft zich over aan illusies, wat beteekent dat? Wat men gelooft dat wezenlijk bestaat, dat bestaat ook wezenlijk. De liefde schept een schijnbare wereld, die is, zooals de werkelijke wereld moest zijn.