Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 23 juli 2025
Zij dienden ter beantwoording van Jack's schrijven bij hun aankomst op Malta; eenige regels van Don Rebiera, een klein briefje van Agnes, en een uitvoerig schrijven van zijn vriend Don Philip, waarin onder anderen ook voorkwam, dat Don Silvio opnieuw een aanslag gewaagd had op hun vaders leven, welke toeleg gelukkig verijdeld was.
Nauwelijks hadden ze de plaats hunner bestemming bereikt en in een hôtel hun intrek genomen, of Gascoigne vatte de pen op om Don Rebiera van hun gelukkige aankomst te verwittigen en Jack nam de gelegenheid waar, om er een briefje voor Agnes bij te voegen. Hun eerste werk was nu nieuwe kleeren aan te schaffen en zich bij den door Don Rebiera aangewezen bankier van het noodige geld te voorzien.
Het fregat naderde schielijk onder volle zeilen en begon er geducht op los te schieten. Het smaldeel staakte het vuren, streek op ongeveer twee kabellengten langs den voorsteven van de Rebiera voorbij en maakte zooveel mogelijk haast om onder den wal te komen.
Daar zij met een snelle vaart naderde wist het smaldeel haast niet wat het beginnen zou; aanvallen zou maar tijdverlies zijn, waarbij het fregat gelegenheid zou krijgen om ze in te halen en zij zelf gevaar liepen genomen te worden; zij vergenoegden zich dus met op de Rebiera te vuren, terwijl deze voortging zich tusschen haar en het land in te dringen.
"Zeilen kant zetten, meneer Oxbelly misschien kunnen we er dan een paar van den wal afsnijden." "Juist. Omhoog, jongens, boven bramzeilen bijgezet, lijzeilspieren uit zelfden koers gehouden, roerganger we zullen ze van den wal afsnijden en toch buiten schot van de kustbatterijen blijven." De wind wakkerde aan en deed de Rebiera met volle zeilen voortstuiven.
Een klein dakvenster werd opengestooten en gaf althans tijdelijk eenige verademing, maar de rookkolommen werden aanhoudend dikker. Zij konden niet van zich af zien en ternauwernood ademhalen. Donna Rebiera zakte als levenloos in de armen van haar echtgenoot en Agnes in die van onzen held. "Massa Rustig, help eens een handje Massa Gascoigne, kom ook hier.
"Ik zal Don Rebiera vast van uw komst verwittigen, Signor!" riep de ellendeling, sprong op de klippen en mengde zich onder de overigen, die nu hun redders begonnen uit te jouwen en uit te lachen. "Ned," zei Rustig tot Gascoigne, "daar hebben we dien schurk ook losgelaten." "Jammer genoeg," antwoordde Gascoigne; "maar wat konden wij er aan doen? We hebben eenvoudig de gegeven orders uitgevoerd."
"Ik wou maar," zei Jack, die door zijn kennis van het Spaansch een gedeelte van het gesprokene had opgevangen, "dat hij ons aan het ontbijt noodigde." "Ik ook," zei Gascoigne; "maar we moeten nog een beetje geduld hebben hij heeft de dames opgedragen onmiddellijk iets gereed te maken." "Uw vriend schijnt geen Italiaansch te spreken," zei Don Rebiera. "Neen, meneer, maar wel Fransch en Spaansch."
Gascoigne wachtte onder het halfdek zijn vriend al op, want hij had hem van zijn post op den bak aan boord zien komen. Zij raakten zoo druk aan het praten, dat ze elkaar haast geen tijd gaven tot antwoorden. Toen Jack weer aan dek ging, beloofde hij Gascoigne, dat zij den volgenden dag in elkaars gezelschap zouden doorbrengen, hetzij aan den wal of aan boord van de Rebiera.
Jack wisselde nog een paar woorden met den officier en gaf vervolgens zijn paard de sporen om zich weer bij zijn gezelschap te voegen. Tegen vijf uur in de namiddag bereikten zij het verblijf van Don Rebiera. Jack wipte uit den zadel en snelde, gevolgd door Gascoigne, naar binnen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek