Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 30 september 2025
Ik had al eenige ervaring in nikkervangen gehad vóórdat ik parels ging visschen in de Paoemotoe's. Otoo en ik scharrelden rond langs de wal op Samoa wij waren echt aan lager wal, en stevig aan den grond toen mijn kans kwam om als werver dienst te nemen op een brik die nikkers voer.
Niemand anders dan Otoo kon mij daar heen gesleept en de schaduw-gevende bladeren in den grond gestoken hebben. Hij lag naast mij. Ik zakte weer weg, en toen ik voor den tweeden keer bij kwam, was het koele nacht, en de sterren stonden boven mij, en Otoo drukte een jonge kokosnoot tegen mijn lippen. Wij waren de eenige overlevenden van de Petite Jeanne.
In de Zuidzee bindt die ceremonie twee mannen nog sterker aan elkaar dan bloedbroederschap. Het plan ging van mij uit, en Otoo was in verrukking toen ik het voorstelde. "Het is goed", zei hij in het Tahiti'sch. "Want wij zijn twee dagen lang kameraden geweest op de lippen van den Dood." "Maar de Dood stotterde", glimlachte ik.
Terwijl ik dan druk stond te betoogen en de kroesharige kannibalen trachtte te overreden om mee te gaan en te komen werken op de plantages van Queensland, hield Otoo de wacht. En telkens en telkens weer was het zijn stem die mij zachtjes waarschuwde voor verdachte handelingen en dreigend verraad.
En als wij sterven, en misschien een nieuw leven beginnen boven de sterren en de lucht, zal jij nog altijd Charley voor mij zijn en ik Otoo voor jou." "Ja, meester", antwoordde hij, zijn oogen zacht en lichtend van vreugde. "Daar doe je het weer!" riep ik boos. "Wat doet het er toe wat mijn lippen zeggen?" betoogde hij. "Dat zijn mijn lippen maar. Maar ik zal altijd Otoo denken.
Toen de schoener nog ongeveer dertig voet ver weg was, raakte het met mij gedaan. Ik kon mij nauwelijks meer bewegen. Ze gooiden voortdurend lijnen naar ons toe van boord, maar steeds vielen ze buiten ons bereik. De haai, die merkte dat hem geen kwaad geschiedde, begon brutaler te worden. Verschillende keeren had hij mij bijna te pakken, maar telkens was Otoo er juist vóór het te laat was.
Er was geen spoor van Otoo. Het volgende oogenblik kwam hij aan de oppervlakte. Zijn twee handen waren er af bij de polsen, en de stompjes spoten bloed. "Otoo!" riep hij zacht. En in zijn oogen zag ik de liefde die trilde in zijn stem. Toen en toen alleen, in het laatste oogenblik van al onze jaren, noemde hij mij bij dien naam. "Dag Otoo!" riep hij.
Toen werd hij onder water getrokken, en ik werd aan boord geheschen, waar ik flauw viel in de armen van den kapitein. En zoo ging Otoo weg, Otoo, die mij gered en een man van mij gemaakt had, en die ten slotte mijn leven redde.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek