Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 24 juni 2025
Miranda, de groote, stevige houtdraaier, was zeer bleek geworden... Ziet ge nu dat bloed, fluisterde hij met een krampachtig gelaat. Nu ga ik niet meer zien, Miranda... en die kunnen nog loopen, maar die anderen die op de berrie liggen, zei Snepvangers triestig. En zij die ginder in den grond gestopt worden, Snepvangers. Kom, laat ons maar stillekens naar huis gaan.
Snepvangers bracht dagelijks wat mee van zijn wandeling. Houten nesten met losse mandjes, roesten van vlierhout, verf om het houtwerk op te kleuren. Miranda, die niet jaloersch van aard was genoot zelf van het modelopzet en leerde wat er te leeren viel. Deze lange gesprekken voerden zij, gezeten bij het kleine potkacheltje dat Snepvangers op zijn kamer geplaatst had.
Madame liep even naar de "Zoutkeet" en naar den beenhouwer op de Ossenmarkt wat voor het avondeten te halen. Ge moogt Spitsken hebben, Miranda. Dank u, Snepvangers ... maar ... Ge moet niet ongerust zijn ... mijn vrouw heeft er eerst aan gedacht. Ge zijt zeker bang geweest, Miranda? Neen, Snepvangers, 'k heb aan niks gepeinsd. En als de stad dan precies in brand stond?
Of het toeval is, dat Miranda hier juist haar vriend Charles ontmoet? Misschien is het beter, zich daarin niet te verdiepen, noch onbescheiden gissingen te wagen omtrent de reden, die Virginia noopt, plotseling eene boodschap te gaan doen aan den overkant van de straat, waar zij zegt volstrekt eene voile te moeten koopen, hoewel zij toch anders alles van dien aard uit Parijs bestelt.
Nu krijgen de beestjes harde eieren met fijngestampte beschuit, zei Miranda. Een brood in melk geweekt met maan en salaadzaad bestrooid, vulde Snepvangers argeloos aan. Ge moet van Lotje getikt zijn om in zoo'n klein geneuk uw cens te steken, misprees de Speeker boosaardig, en zonder nog om te zien slefte hhij de kame uit, de trappen af en de straat op.
Gegeven blijft gegeven, Miranda, 't was alles goed en we waren goei vrienden... maar dat woord over mijn schoonzoon... Laat ons daarover niet meer spreken, Snepvangers, maar nu heb ik Spitsken niet meer noodig... Niet meer noodig? Mijn vrouw is terug... haar kozijn heeft haar in den steek gelaten... En ge hebt haar niet buiten gesmeten?
Een kristalheldere stem, met aangenaam "timbre". Vandaar dat zij langen tijd alle liefhebbers van opera muziek in den zevenden hemel meevoerde. Door haar huwelijk met graaf #Angel del Casa Miranda#, den vriend en metgezel van den overleden koning van Spanje #Alphons XII# heeft zij het tooneel te vroeg den rug toegekeerd.
Och, Snepvangers, ze beefde als een vogeltje toen zij in den winkel kwam, zij moest zich aan den post van de deur vasthouden... Zij is zoo mager en oud geworden... Miranda, kent ge me nog? zei ze. En?... Dan heb ik haar op mijn schoot genomen en gekust!... Nu heb ik weer aanspraak en kan ik Spitsken missen... Als ge den hond gaarne ziet...
't Is niet menschelijk elkaar doodschieten!... Och kom, dat steekt zoo nauw niet, oordeelde Snepvangers, dat is niks... Hebt ge de nieuw bankbriefjes van vijf frank al gezien? De Burgemeester heeft prijzen vastgesteld voor eten en drinken! wist Miranda. z'Hebben weer twee spionnen gevangen, ze zaten in een kelderken aan de statie gebakken visch te eten, meldde Snepvangers.
En steeds is het de vrouw, waarbij hij de liefde vindt in haar verhevenste en aangrijpendste openbaringen, Miranda, Perdita, Julia, Viola, Beatrice, Rosalinde, Imogene, Desdemona. En ook de furie-achtige ontaardingen leert hij ons kennen: Cleopatra, koningin Margaretha, lady Macbeth. Nooit zijn zijn vrouwen en haar liefde onbeduidend of minderwaardig.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek