Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 17 juni 2025
't Was twaalf uur, en de oude vrouw, die krakelingen en stroopkoeken aan de gymnasiasten verkocht, stond al bij de stoep. De jongens van de vierde klasse, met jassen aan, liepen op en neer op hun vaste plaats; die van de derde, nog met buisjes aan, stonden in groepjes te eten; terwijl de gelukkige kleintjes, die om twaalf uur vrij kwamen, de poort uit stoven met Zaterdagsche vaart.
Met eene zekere pedanterie, aan dat tijdperk eigen, werden wij, gymnasiasten, weldra groote beminnaars van de oude classici en zagen met verachting neer op alle jongens, die geen Latijn en Grieksch kenden; wij vonden het in ernst een zedelijk gebrek in iemand, geen Latijn en Grieksch te kennen. De classieke letterkunde, zeiden wij, is toch de ware en de schoonste!
Nu en dan waren ze wel wat bedenkelijk "eenvoudig" en de proost voelde zich dikwijls weinig op zijn gemak tegenover de gymnasiasten, die soms bijna stikten van 't lachen. Daarom was hij ook wat koel en terughoudend tegenover Abraham in de eerste dagen.
Kleine Marius was in handen van de stinkers gevallen. Kleine Marius gaf den gymnasiasten veel zorg; hij was niet grooter dan een middelsoort stinker en hij wou niet groeien; daarom was hij altijd onder bescherming. Maar vandaag hadden ze hem vergeten, terwijl hij zijn kostbare aanteekeningen en thema-boeken zocht.
Maar een stilte plotseling de lucht doorklievend als een bliksemstraal uit den hemel diep en onheilspellend als steeg ze op uit Hades doofde het woeste wapengekletter en nagelde de overwinnende schare der gymnasiasten aan den grond vast. Want midden in de wijd open deur stond een kleine, dikke man, met een dichtgeknoopte grijze jas aan, een groene muts met oorkleppen op.
De lagere klassen, die daar waren, gingen om twaalf uur naar huis, zoodat de gymnasiasten in 't laatste uur een van hun lokalen in bezit namen. Met Abraham aan 't hoofd baande de acht
Toen sloeg hij zijn boek dicht, opdat de vlek flink op 't andere blad overdrukken zou. Kleine Marius keek met schrik en bewondering naar hem. Van twaalf tot één werd de klasse gesplitst. De burgerscholieren, waartoe natuurlijk de geheele achterste bank hoorde, bleven zitten, om Engelsche les te krijgen; de gymnasiasten namen hun boeken en trokken naar een ander gebouw.
Aan dat spelletje werd plotseling en met geweld een eind gemaakt, toen de gymnasiasten naar buiten stormden; de kleintjes werden op zij gegooid en verdwenen achter deuren en langs de trappen, terwijl de bevrijde Marius bij de gymnasiasten werd binnen gebracht. Maar nauwelijks hadden deze hun poorten gesloten of de gang was weer propvol van jubelende stinkers. "Wraak!" riep Abraham.
Toen hij de gymnasiasten zag, ging hij naar hen toe, vroeg wie zij waren, wat zij wilden worden, en gaf hun den raad flink te studeeren. "Er was niets merkwaardigs in dit gesprek, maar Schlentzer, dien toch in zijn leven, als onderwijzer en als mensch, veel eer te beurt viel, verzekerde mij dat niets hem zooveel genoegen had gedaan als dat korte gesprek met zijn' beroemden tijdgenoot."
"Juist, dat is goed, Mons Monsen! je ben een flinke jongen, als je maar wat kalm aan doet. Maar je praat zoo vreeselijk gauw, dat je in de war komt. Hier zijn de boeken wat verschillend wat misschien de gymnasiasten gemerkt hebben," zei de proost tegen Abraham, "verscheidene jongens van de lagere school hebben uit een oude uitgave geleerd."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek