Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 29 oktober 2025
Edward had nu niet veel tijd meer, hij had beloofd thuis te komen met den trein van één uur veertig. Als een boodschap, die hij even gauw doen moest, bracht Bernard hem naar 't station. Ze namen haastig afscheid en Bernard holde een tram achterop, die naar de Beurs reed. Hij was bang om te laat te komen voor sommige dingen, die hij daar doen moest, noodzakelijk.
Hoe had hij verlangd naar 't weerzien van Edward, zijn eenigen vrind dat had hij hem toch zoo dikwijls geschreven en altijd had de toon van 't antwoord zuiver teruggeklonken! hoe had hij naar hem verlangd en wat 'n teleurstelling was 't voor hem geweest, dat hij hem maar zoo'n paar enkele minuten had kunnen zien aan 't station!.... Was er dan niets in Edwards ziel geweest, noch van dat verlangen, noch van die teleurstelling?!....
"Kolonel Brandon scheen 't niet mogelijk te achten, dat ze zouden kunnen trouwen op het traktement, dat Edward zou ontvangen." "Kolonel Brandon weet er niets van, lieve kind; omdat hij zelf tweeduizend pond in 't jaar heeft, meent hij, dat geen mensch kan trouwen op minder.
En Sam kwam naar Bernard toe om te vragen of hij meeging; ze wisselden wenken met André en Edward, en alle vier bedankten ze de gastvrouw en ook meneer van den Bosch, die na 't dansen weer binnengekomen was, en ze gingen heen.
»We zullen sneller gaan dan hij!" »Als Hod en zijn metgezellen maar terug waren!" zei sir Edward Munro. »Gefloten, gefloten!" riep Banks uit. »Ze zullen 't misschien hooren!" En, op het torentje toesnellende, deed hij dadelijk de lucht van de schrille tonen der stoomfluit weergalmen, die scherp tegen het diepe gerommel van den donder uitkwamen en ver moesten gehoord worden.
Edward hoorde met genoegen, dat Kolonel Brandon te Barton werd verwacht; daar hij werkelijk niet alleen wenschte, hem beter te leeren kennen; maar ook, om gelegenheid te vinden, hem te overtuigen, dat hij niet afkeerig was van de predikantsplaats te Delaford.
En Bernard zag met een spottend-medelijdenden glimlach dat André haar koel-buigend adieu zei. En ook 't rijtuig van Mimi, waar de genotstralende Edward haar heen geleidde, opgewonden, zonder hoed op straat gaand.
Edward had er ons niets dan goeds van te vertellen; hij zei, het was in zijn soort volmaakt en jelui hadt er allen evenveel pleizier in. 't Was ons een groote voldoening, dat te hooren, zooals je wel begrijpen zult."
De verbolgen wind had voor niets ontzag, joeg, scheurde, brak alles voor zich uit wat hem tegenstand bood, nestelde zich waar hij een opening kon vinden, vulde alle ruimten, die hij in zijn weg ontmoette. De onschuldige broek van lord Edward had een argeloos kiertje openstaan, dit was als eene bres voor het woedende element, waardoor het zich een intocht baande.
Maar daar! daar was hij, Edward; 't was Bernard, die hem 't eerste zag, maar hij liet de familie voorgaan om hem te begroeten, zich met moeite op zij houdend. Maar een blik van herkenning had hij toch al gehad van zijn vrind en zijn hart bonsde met doffe dreunen op naar zijn keel. 't Waren de oude oogen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek