Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 19 juni 2025
Hulda besloot dan ook alles te zeggen. »Hebt ge nimmer over dien Sandgoïst hooren spreken, wanneer gij te Drammen vertoefdet?" vroeg zij. »Nooit," antwoordde haar broeder. »Welnu, weet dan, Joël, dat onze moeder hem reeds kende, althans van naam." »Zij kende Sandgoïst?" »Ja, Joël." »Maar, ik heb haar nimmer over hem hooren reppen?...."
»Misschien hebt gij gelijk, mijnheer Sylvius," antwoordde de pachter. En van gesprek veranderende, vervolgde hij: »Men vertelt, dat die woekeraar van Drammen geen kooper gevonden heeft voor dat loterijbriefje, dat hij toch zoo duur betaald heeft." »Ja, dat vertelt men, mijnheer Helmboë." »Mooi zoo!" »Wat bedoelt gij met dat mooi zoo?" vroeg de professor.
»Zijt gij werkelijk vrouw Hansen," vroeg die man zonder zich een groet te verwaardigen. »Ja," antwoordde zij voorzichtig en teruggetrokken. »Wat wilt gij van mij? Ik ken u in het geheel niet." »Of gij mij kent of niet, heeft niets te beteekenen," hernam de vreemdeling. »Ik ben heden ochtend van Drammen hier aangekomen en ik ga er dadelijk weer heen."
Dus die reiziger keerde, na ternauwernood een dag te Dal, of liever in de herberg doorgebracht te hebben naar Drammen terug, zonder hoegenaamd iets van de landstreek gezien te hebben! Hij wenschte het baljuwschap niet verder in te trekken! Hij scheen zich niet in het minst om de Gousta-toppen, om de Rjukanfos-hellingen, om de wonderen van het Vestfjorddal te bekreunen!
Hij had dus Drammen niet voor zijn pleizier, maar voor zaken verlaten! En.... hij scheen geen andere beweegreden gehad te hebben om hier te komen, dan om het huis en have en goed van vrouw Hansen zoo nauwkeurig mogelijk op te nemen! Hulda zag wel, dat hare moeder zeer ontsteld was. Vrouw Hansen had plaats genomen in den grooten leuningstoel.
Tegen twee uur stond het rijtuig, met versche paarden bespannen, voor het Hotel van Scandinavië gereed. Men vertrok en moest daarbij geheel Drammen in de breedte doorrijden.
Zij ontwaarde evenwel niets anders dan dien eenen naam, die daar met dikke letters gekrabbeld stond: »Sandgoïst, van Drammen." Noch betrekking, noch nationaliteit waren er bij vermeld, Hulda was er niet veel wijzer door. In den namiddag van den daarop volgenden dag zou Joël Hansen te Dal wederkeeren.
»Nummer negenduizend zeshonderd twee en zeventig heeft het groote lot van honderdduizend mark gewonnen!" herhaalde de assessor ten tweeden male.... Het bleef stil. »En wie is er de houder van?" ging dat commissielid onverstoorbaar voort. »Ik! ik!" riep eene stem achter in de zaal.... »Hier is de houder!" Wat!... Was die stem van den woekeraar van Drammen? Niet mogelijk!
»Dat is onnoodig," antwoordde de reiziger, terwijl hij uit den leuningstoel opstond. »Ik wil dadelijk vertrekken na het ontbijt gebruikt te hebben, om morgenavond te Drammen terug te kunnen zijn." »Te Drammen?" hernam vrouw Hansen op vrij levendigen toon, terwijl zij den vreemdeling aankeek. »Ja, te Drammen! Wat zou dat overigens?
De uitspraak van het noodlot was onherroepelijk. Een gerucht leidde een oogenblik de algemeene aandacht af. Er werd namelijk verteld, dat de woekeraar Sandgoïst er toe overgegaan was Drammen te verlaten, en zelfs beweerden ettelijken der aanwezigen hem in de straten van Christiania gezien en ontmoet te hebben. Zou hij het dan toch gewaagd hebben, hierheen te komen?
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek