Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 28 mei 2025
Weldon op het achterdek van den Pelgrim, toen een vrij zonderling verschijnsel haar aandacht trok. Bijna plotseling was de zee roodachtig geworden. Men zou gezegd hebben dat zij met bloed was gekleurd, en deze onverklaarbare tint strekte zich zoo ver uit als de oogen konden zien. Op dat oogenblik bevond Dick Sand zich met kleinen Jack bij Mevr. Weldon.
Wanneer zij met haar buigzame, hoewel niet sterke altstem de oude vaderlandsche volksliederen zong, dan werden tante de oogen vochtig: "precies Lisette!" zeide zij halfluid in zich zelve. Dat Army, nu hij officier was geworden, den molen niet meer bezocht, verwonderde de oude vrouw niet. "'t Is grootmoeders bloed," zeide zij.
Als men haar eenmaal verlaat, maakt de eene gedrochtelijkheid iedere andere, niet minder monsterachtig, noodzakelijk, onvermijdelijk. Om maar één voorbeeld te geven, uw kankerende wond, Polen, vraagt den Kaukasus ter zuivering. En de etterende plek, de Kaukasus, eischt onophoudelijk het Russisch bloed, het Poolsch bloed. "Keert tot de natuur terug."
Tegen het midden der vijfde eeuw werden de Britten, de oorspronkelijke bewoners van Brittannië of het tegenwoordige Engeland, zeer ontrust door de Pikten en Schotten, die het noordelijk deel des lands in bezit genomen hadden. Tegen hunne overmagt niet bestand, hadden zij van hen reeds aanzienlijke verliezen in goed en bloed geleden.
Daarom werden jongere zoons en dochters, die de hoeve verlieten, met vee, huisraad enz. tevreden gesteld, terwijl de boer zijn wensch kon vervullen: de hoeve voor de familie te behouden. Zoo hoort men nog: "de hoeve moet bij het bloed blijven", en "hoeve gaat boven kind".
De baldakijn-dragers waren dezelfde baranggay-hoofden, transpireerend van voldoening, dat ze nu, behalve hun gewone baantje van hulp-koster en belastinggaarder, nog de functie uitoefenden van verlossers der dolende, arme menschheid, dus Christusjes speelden, hun bloed gevende voor de zonden der medemenschen.
Ze ging naar de keuken, kwam terug met water, soda, zeep en een borstel. Hen begon geweldig in de alkoof te schrobben. "Hier heb je nog wat." "Mosterd?" "O, Hen, da's prachtig tegen vlekken." "Onzin!" "Gebruik het nou! Toe!" Een kwartier lang boende hij met soda, zeep en mosterd. Hij zweette ervan. "Nou?" "Ja 't is weg." "Zie je nou wel dat 't geen bloed is, dat 't bangmakerij was?"
Meer dan een halfuur lang had hij ertegen moeten vechten, en terwijl hij rechts en links op de neger en zijn vrouw met zijn sabel houwde om zijn leven te verdedigen, sprongen hem de kleine negers voortdurend tussen de benen, waarin zij beten met razend gegil, om hem het bloed uit 't lijf te zuigen.
"Ik wist op 't oogenblik niets anders te zeggen, omdat, omdat nu, omdat ik geen woorden had om te zeggen, hoe mooi ik 't vond..." Met kracht vliegt het onstuimige bloed den jongen kunstenaar naar 't hoofd en kleurt zijn wangen; het tintelt en glinstert in zijn oogen; hij wil iets zeggen, maar hij kan niet, 't is hem alsof zijn keel wordt dichtgeschroefd.
En zoo hebben we Vondel begeleid tot het jaar 1647, toen hij in zijn Geboortezang aan Gregoriu Thaumaturgus nogmaals bezong: De beste paerle, die zoo diep Begraven lag, bestulpt met aarde, Eer Hij ons tot zijn Waarheid riep, Uit geen verdienste, maar genade. Gelukkig zijn ze, die vóór 't end Met vleesch noch bloed niet gaan te rade, Noch dit vergankelijk element.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek