Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 5 mei 2025
Onder mannen was hij vroolijk en ruw, vol van de ergste histories; een heerlijke kameraad tot alles bereid tot drinken en betalen; dat laatste deed hij uit een dikke portefeuille, waar de muntjes en de bonte bladen uit het boek der liefde door elkaar lagen. Tegenover Abraham was hij altijd eerbiedig en nam nauwkeurig den afstand tusschen hen in acht.
Het is een struik met breede groene bladen, byna van de grootte van het Engelsch klissekruid. Het groeit van zelf op laage en moerassige plaatsen, en veröorzaakt aan elk dier, het welk 'er van eet, oogenblikkelyk den dood.
Een diep in het land dringende baai staken wij over met een boot van het hoofd, zulk een smal vaartuig met uitslaande bladen, die er met haken aan verbonden zijn en 't schommelen beletten moeten; maar toch kostte het mij een paar onvrijwillige baden, vóór ik geleerd had, elke beweging, hoe gering ook, te vermijden, omdat dan telkens de kano omslaat.
Doch van avond waren de gesprekken die de nieuwtjes volgden dubbel vervelend, de lucht der versche drukinkt die opvloog uit de nog vochtige bladen, onuitstaanbaar leelijk; 't was als een verouderde ademtocht uit de hijgende longen der stad, een versufte echo uit een woelig en haastig leven..... En morgen en overmorgen, zou hij terugkomen die kwalijkriekende walm, uitgeblazen door de stad naar vier hoeken over de provincies; onafgebroken zou die zwerm van gedrukte verstrooiing voortgaan de hersenen te beroeren van duizenden met zoo een zondvloed van geestelooze overtolligheidjes.
Het was in eens, daar op die trap, voor haar opengestraald in hare ziel, als eene groote bloem van licht, mystieke roos met glanzende bladen, die zij nu, in eens, in het gouden hart zag.
De bloem onder het uitrukken van wier bladen zij beurtelings indertijd: "Hij zal mij vragen" en: "Toch niet" gefluisterd, en wier laatste woord in eene stellige toezegging bestaan had, die denkbeeldige bloem was geen kortstondig madeliefje, maar eene immortelle geweest.
Maar middenin, door een behaagziek geplooi van den hovenier, uit het hart der zilverige verzameling, kwamen storend de hardgroene bladen van een zeeui.
En het Leven schreef met kleuren, die waren als bloed zoo rood! Het Leven kwam en al mijn bladen scheurde het stuk... En dagen kwamen en vlogen voorbij, snel als een bliksem; dagen van kracht en warmte, dagen vol zon... En dagen kwamen, en kropen, kropen als slakken voorbij: dagen van zorg en verdriet. Maar alle, o! alle ik had ze geleefd!
"Dat dikke, meneer!" Dat dikke boek was juist datgene, waaruit hij meneer zoo dikwijls had zien spelen, en als hij dat deed, moest Frans altijd de bladen omkeeren, maar omdat de oude muzikant meende, dat Frans er niets van wist, had hij altijd bij het einde van ieder blad gezegd: "Keer om!" Weldra zat Frans voor de piano, en daar begon hij.
Stelt u voor, dat ik in dat dikke boek zit te bladeren, en u de bladen voorlees, als ik ze bij een of twee, drie, vier en meer te gelijk omsla.... Gij krijgt daardoor als eene bloemlezing uit het boek: Het is waar, gij krijgt op die wijze niet alles te weten, maar.... Deze manier heeft het groote voordeel, dat de nieuwsgierigheid wel geprikkeld, maar niet oververzadigd wordt.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek