United States or Haiti ? Vote for the TOP Country of the Week !


Οι πολίται εκαλούντο Ρωμαίοι, πρώτον διότι το όνομα τούτο πολιτικώς ήτο τότε εν μεγίστη τιμή, συνδεόμενον μετά της κοσμοκρατορίας των αρχαίων Ρωμαίων, δεύτερον, διότι το όνομα Έλλην είχε λάβει τότε θρησκευτικήν σημασίαν και εσήμαινε τον πρεσβεύοντα την θρησκείαν των αρχαίων Ελλήνων, ήτοι τον εθνικόν , τον ειδωλολάτρην . Το όνομα Γραικός , διά του οποίου οι δυτικοί ήρχισαν να ονομάζουν τους Ελληνορρωμαίους της Ανατολής, ήτο εις σπανίαν χρήσιν.

Ούτε ένας καν δεν είνε εις την Κύπρον έλλην νόθος, Αλλά όλους τους φλογίζει ένα αίσθημα και πόθος. Πώς λοιπόν την παραιτείτε, κύριοι μου, προς Θεού, Να την πάρουν οι εγγλέζοι με το ά σ τ ε ν τ ο ύ α ο ύ;

Αι περί κόσμου, περί ανθρώπου, περί ηθικής γνώμαι του επιφανούς στωικού φιλοσόφου συνεκεντρώθησαν εις το έργον τούτο. Δρ. 0.80 Η μετάφρασις αριστοτεχνική υπό του κ. Α. Καμπάνη. Ο μέγιστος μ.Χ. Έλλην συγγραφεύς και φιλόσοφος.

Οπωςδήποτε, η δευτέρα των ερμηνειών τούτων φαίνεται κοινώς ήδη παραδεδεγμένη. «Ο Μάκβεθ δεν έχει τέκνα, άρα δεν δύναμαι να τον εκδικηθώ αρκούντως». Ο Γερβίνος όμως, καί τοι αποδίδων εις τον Μάκβεθ την φράσιν του Μακδώφ, δεν παραδέχεται το αιτιολογικόν τούτο &άρα&, αλλά φαίνεται εξηγών αυτήν ως εκφερομένην υπό το κράτος λύπης αφάτου: «ο Μάκβεθ δεν έχει τέκνα, διά τούτο είχε την καρδίαν να φονεύση τα ιδικά μου». Ο έλλην αναγνώστης δύναται να παραδεχθή εν τη μεταφράσει μου οίαν δήποτε των δύο ερμηνειών προκρίνει.

Όσον δι' εμέ, θα μοι χρησιμεύση αύτη ως καλόν συστατικόν πλησίον του Χάρωνος του πορθμέως». Ταύτα ειπών, έκαμε νεύμα εις τον ιατρόν και τω έτεινε τον βραχίονα. Εν ριπή οφθαλμού, ο επιδέξιος Έλλην ιατρός περιέβαλε διά χρυσού σύρματος και ήνοιξε την αρτηρίαν παρά τον καρπόν. Το αίμα ανέβλυσεν επί του προσκεφαλαίου και κατεπλημμύρησε την Ευνίκην, ήτις υπεβάσταζε την κεφαλήν του Πετρωνίου.

Και να εκφράζη την απορίαν αυτήν Έλλην στρατιώτης, καθ' ον χρόνον η Κρήτη σφαδάζει ακόμη αιματόφυρτος υπό την πτέρναν του Τούρκου και τόσοι άλλοι ομοεθνείς στενάζουν υπό τον τουρκικόν ζυγόν!

Εκ των δεκακισχιλίων εκλογέων του δήμου Ταγγερίων επτάκις περίπου χίλιοι προσήλθον εις τας κάλπας και ήσκησαν το ιερόν και πολύτιμον αυτών δικαίωμα. Πώς το ήσκησαν, είνε περιττόν να ερωτήση ο Έλλην αναγνώστης, οικείος ήδη από μακρού προς τα τοιαύτα τερπνά και υψηλά θεάματα,

Ο Έλλην δεν έχει δυστυχώς ούτε το ους μουσικόν ούτε την φωνήν μουσικήν. Πλην δε σπανίων εξαιρέσεων ξεφωνίζει μεν συνήθως άδων, παραφωνεί δε ως επί το πλείστον ως ραγισμένος οξύαυλος.

Και είνε βλακεία και κάτι παραπάνω όταν παρίσταται Έλλην στρατιώτης ερωτών με απορίαν ποίαν αφορμήν μίσους έχει κατά των Τούρκων, υπό τον ζυγόν των οποίων υπέστησαν οι πρόγονοί του το φρικτότερον των μαρτυρίων επί τέσσαρας αιώνας, αφού απώλεσαν, την επί του Βυζαντίου και της Ανατολής ηγεμονίαν· κατά των Τούρκων προς τους οποίους διεξήγαγον οι πατέρες ημών απεγνωσμένον επί οκταετίαν αγώνα, ανεκδιήγητα παθόντες εκ της βαρβαρότητος αυτών.

Τα πεντήκοντα φράγκα δεν του φαίνονται πολλά, συλλογίζεται δε ως φρόνιμος άνθρωπος και πεπειραμένος Έλλην, ότι καλλίτερον είνε να μη γείνη περί αυτού λόγος δημοσιογραφικός. — Δεν μου λέγεις, αδελφέ, φωνεί τέλος φαιδρώς προς τον δημοσιογράφον, ότι θέλεις πενήντα φράγκα; Νά τα, μάτια μου! προσθέτει, εξάγων αυτά εκ του χαρτοφυλακίου του· πάρ' τα και με γεια σου!