United States or Norway ? Vote for the TOP Country of the Week !
Mochten zij zich niet achteroverwerpen om in een daverend gelach uit te barsten? Ze waren toch zeker geen slaven der Engelsche signorina! Het kwam overweldigend voor haar. 't Kwam al te overweldigend onverwacht, dan dat zij het zou kunnen begrijpen. Floten zij haar uit? Het was zeker om iets daar beneden, om iets dat zij niet zien kon. Zij zong de aria ten einde.
Eindelijk opende Giannita een deur en liet den geestelijke in een vertrek. Daar waren de wanden naakt als in een stal, het bed hard als dat van een non en daarboven hing een houten Madonna, die niet meer waard was dan drie soldi. Don Matteo staarde zoo lang naar dit kleine beeld, dat de tranen hem in de oogen kwamen. Terwijl hij daar stond, kwam signorina Palmeri de kamer binnen.
Als gij dit laat geschieden, neem ik mijn vrouw bij de hand en mijn kinderen op den arm en werp mij in den Etna." De waardin was zeer bleek en ootmoedig. Zij waagde het nauwelijks haar oogen van den grond op te heffen. Zij had wel op haar knieën willen kruipen om de rijke signorina te bewegen toch te blijven. "Wilt ge met haar spreken, donna Micaela?" zei ze.
Het werd rondom de Engelsche signorina heet van gloeiende blikken. Het waren niet alleen de armen die haar aanbaden. De advocaat Ugo Favara kwam bij haar en fluisterde haar in het oor, dat zij een voorzienigheid was voor zijn arm land en voor hem. "Indien ik slechts vroeger een vrouw gelijk u getroffen had," zei hij.
De signorina beefde alsof de Heilige Geest tot haar gesproken had, en zij vouwde haar handen. "Word een goede en trouwe echtgenoote voor don Ferrante," zei don Matteo, "en de Madonna belooft u door mij, dat uw vader een onbezorgden ouderdom zal hebben." Toen zag de signorina dat het een heilige ingeving was, die don Matteo inspireerde. Het was God die door hem sprak.
En zij, de Engelsche signorina, zij was bijna bewusteloos. Een storm verhief zich rondom haar. Het volk schreeuwde, brulde om haar te dwingen weer op het tooneel te verschijnen. Zij zag hoe zij de armen ophieven om haar te dreigen; opeens was het tooneel veranderd in een oud circus, zij werd naar binnen gesleurd om door wilde dieren verslonden te worden. En de razernij steeg en steeg.
Giannita was op het punt hem haar geheele geschiedenis te vertellen om hem te bewegen haar binnen te laten, toen een deur opengerukt werd. Haar godszuster stond op den drempel. "Wie spreekt hier over gistermiddag vier uur?" vroeg zij. "Een vreemde vrouw wenscht u te spreken, signorina Micaela." Nu snelde Giannita op haar toe. "Zij was volstrekt geen vreemde.
"Ik smeekte het Christusbeeld, dat hij mij zou helpen, en hij zendt mij jou. Geloof je, dat het Christus was die je gezonden heeft, Giannita?" "Ja zeker, hij was het." "God heeft mij dus niet verlaten, Giannita?" "Neen, God heeft je niet verlaten." Signorina Micaela zat een tijdje stil te weenen. "Toen jij kwam, Giannita, dacht ik dat mij niets anders overbleef, dan mij te dooden," zei ze daarna.
"Wie zou dat zijn," placht zij hem te vragen, "die eens op de markt stond met pluimen op den hoed, tressen op de uniform, en een sabel op zij en die zoo schoon speelde, dat men zei, dat zijn muziek verheven was als de Etna en machtig als de zee? En wie was het, die toen een arme signorina in rouwgewaad zag, die het niet waagde haar gelaat aan de menschen te toonen en haar den arm bood?
"Denk u een ouden vogel, die lange jaren in een kooi was opgesloten en ruig geworden is en den glans zijner veeren verloren heeft. En plotseling komt er iemand, die hem streelt en den glans opnieuw te voorschijn roept. Stel u dat voor, signorina!" En dan was er ook die knaap van Napels. Hij haalde zijn mandoline te voorschijn en begon te zingen.
Woord Van De Dag