United States or Eritrea ? Vote for the TOP Country of the Week !
Ik zie hem wel buigen en glimlachen, wanneer hij jullie huis voorbijgaat, maar ik wist niet, dat er een telegraaf tusschen jou en hem bestond." "Dat is ook niet zoo; wees er maar niet boos om en o! vertel hem alstjeblieft niet, dat ik iets gezegd heb.
En ik kan toch niet anders zijn.... Aldoor moet ik denken aan 't licht uit de stem van de Vrouw, en aan 't licht uit haar oogen, dat zwart geworden is, toen het viel, net als 't licht van gevallen dauwdroppels en sterren.... En ik kan maar niet anders denken en zeggen, dan dat dit zoo treurig is, en dat ik weten wil, waaròm dat zoo is.... Nu, vaarwel dan. 't Spijt me voor jou.
"Of 't klooster of...dood," herhaalde Maria Clara. "'t Klooster, het klooster of dood!" riep Padre Dámaso uit. "Maria, ik ben al oud, ik zal niet langer kunnen waken over jou en je rust...Zoek wat anders, een andere liefde, een anderen jongeman, wie 't ook zij, alles liever dan 't klooster." "Naar 't klooster of dood!"
Die tijd is niet gekomen; maar nu zonder roem en zonder dat één van mijn jeugd-illusies nog verwezenlijkt werd, bied ik je het hart aan, dat al zoo lang van jou was en zet al mijn geluk op de woorden, waarmee jij het aanbod zult aanvaarden.«
Geloof je nu, dat 't geen onhartelijkheid was, die mij zwijgen deed zoo lang tegenover jou, en kun je mij dat zwijgen nu vergeven? Laat ik je nu nog eens innig danken voor je vriendschap en je liefde, die aan mijn leven meer waarde geven, en laat ik je in gedachte vast aan 't hart drukken, in die omarming leggend, alles, wat ik voor jou gevoel!
Zij zegt, dat zij voelt dat zij ons nog eens zal spreken, en vertrouwt in dat gevoel. Ik help 't haar hopen. "Vertrouw in de toekomst!" schreef ze me. En ik vertrouw, zoolang ik jou en haar aan mijn zijde weet! Haar brief deed evenals je brieven altijd, me beschaamd worden; jij en zij denken zoo goed van me.
"Kom, zeur nou maar niet: jou royaligheid en de duivel z'n barmhartigheid is van één soort; kom nou maar in eens voor den dag met wat je wilt. Wat moet je met Kobus?" "Hij is onnoozel, hé?" "Ongelukkig, ja!" "Zou hij hm! zou hij zijn naam kunnen vergeten...?" "Wat bazel je toch?" "Ik heb het in mijn hand juffrouw, om te maken, dat Kobus een rijke jongen wordt, en...."
"En wie weet, of het dan niet tot een dansje komt," zei ze. "Dat zal jou aanstaan, Marianne." "Dansen?" riep Marianne. "Hoe kan dat nu! Wie danst er dan?" "Wie? Nu, jelui zelf, en de Careys, en Whitakers dan toch? O, je dacht, dat niemand meer dansen kon, nu zeker iemand is heengegaan?" "Ik wou om een lief ding," riep Sir John, "dat Willoughby weer kon meedoen."
Neen man, jij hebt mijn bedoeling heelemaal verkeerd uitgelegd; want wat was dan eigenlijk mijn heele bedoeling? Om jou voor te rekenen dat men van negen gulden leven kan? Neen! Wat zou het beduiden! Jij weet wel dat ze in andere plaatsen van 't land nog van heel wat minder moeten rondscharrelen.
Maar als je dat laatste optreden niet wilt, spreek dan maar één woord." "Natuurlijk wil ik het wèl, Groote Man. Ik houd van mijn Grooten Man om hemzelf en om zichzelf te zijn, moet hij zichzelf zijn. Als jij dit wilt, dan wil ik het voor jou en voor mijzelf ook. Veronderstel eens, dat ik naar het tooneel wilde of naar de Zuidzee of naar den Noordpool." Hij antwoordde langzaam, bijna plechtig.
Woord Van De Dag