United States or Tuvalu ? Vote for the TOP Country of the Week !
Donna Micaela wist niets anders van hem dan dat hij Diamante wilde verlaten, en dat hij voortdurend heiligenbeelden sneed, opdat donna Elisa thuis iets zou hebben te verkoopen, terwijl hij groote schatten verdiende in Argentinië. Toen zij nu Gaetano zag, vond zij hem zoo mooi dat het haar een genot was naar hem te kijken.
Dit vond don Ferrante prettig, en hij wilde hebben dat zij zoo dag in, dag uit met hem sprak. Het verveelde hem nooit en donna Micaela was zeer geduldig jegens hem. Maar eens toen zij zoo met den zieke zat, kwam donna Elisa binnen. "Schoonzuster, indien gij de legende van de heilige maagd van Pompeje bezit, wilt ge mij die dan leenen?" vroeg zij. "Wat! wilt gij gaan lezen?" zei donna Micaela.
De vrouwen negen even diep en de mannen bogen even statig alsof de wagen honderd jaar jonger was geweest. En donna Micaela kon op geen enkel gelaat een glimlach bespeuren. In geheel Diamante zou er geen mensch te vinden zijn, die zou hebben willen lachen. Want men wist heel goed hoe veel donna Micaela te stellen had met don Ferrante.
Toen glimlachte zij en zei: "Leen mij het beeld een paar dagen, fra Felice." "Gij moogt het gaarne behouden," zei de grijsaard. "Moge het mij nooit weer onder de oogen komen." Donna Micaela nam het beeld met zich mede naar huis en werkte er aan, gedurende twee dagen.
Zeshonderd menschen leven daar geheel vergeten en verlaten. "Hebt ge nooit gehoord van Gela?" Zij zag er heel verbaasd uit. Cavaliere Palmeri schudde het hoofd. "Den naam heb ik wel eens gehoord...." Donna Micaela keek haar vader onderzoekend aan. Zij boog zich haastig voorover en haalde uit zijn borstzak een gebogen klein mes te voorschijn, zooals gebruikt wordt bij het snoeien der wijnstokken.
In den namiddag zat donna Micaela stil bij don Ferrante en liet haar vader met hem spreken. Toen begon een mandoline zacht te zingen onder de vensters van het zomerpaleis. Het was een enkele mandoline zonder begeleiding van een gitaar of viool. Niets kon zoo teeder en luchtig zijn, niets lieflijker of roerender.
"'t Was reeds een feest, donna Micaela, me klaar te maken, en mijn zwarte kleeren voor den dag te halen, ze te borstelen en aan te trekken. Maar toen ik op het feestterrein kwam, was dit verlaten, de regen stroomde neer, en uw Venetiaansche ballons waren vol water. "En gij zelf zaagt er uit, alsof al de rampen van het leven u op één dag getroffen hadden.
En degenen die naar den donkeren zolder vluchtten, hoorden daar het klokgelui zoo duidelijk alsof het van den hemel kwam en degenen, die zich in den diepen kelder verstopten, hoorden het daar zoo sterk en dreunend, alsof San Pasquale's kerk in de onderwereld stond. En alle menschen in Diamante werden angstig, behalve donna Micaela, die door de liefde voor allen angst behoed werd.
Hij had gelijk, dacht zij. De mandolinespeler minde Giannita. Dezen avond was Giannita thuis bij haar moeder, anders woonde zij nu in het zomerpaleis. Donna Micaela had in dit opzicht haar wil doorgedreven, nadat don Ferrante zoo lastig was geworden. Maar wie het dan ook gold, het mandolinespel behaagde donna Micaela. Het klonk zoo liefelijk, zacht en vertroostend.
O, zoo te zitten onder de estrade, waar de geliefde spreekt, zoo daar te zitten dag uit en dag in om hem te aanbidden. Zij wist, wie dat gaarne zou willen! Maar toen meester Pamphilio zijn verhaal geëindigd had, ging donna Micaela naar hem toe en verzocht hem of hij haar wilde helpen. 't Viel hem moeielijk neen te zeggen op de duizenden smeekbeden, die in haar oogen geschreven stonden.