United States or Suriname ? Vote for the TOP Country of the Week !
Hij vouwde zijn handen en stootte onwillekeurig een onderdrukten kreet van afschuw uit. Voor zijn oogen kwam een mist, het koude zweet parelde op zijn aschgrauw gezicht, zijn beenen weigerden den dienst en hij zonk op zijn knieën. »Sta op!« fluisterde Sikes, bevend van woede en 't pistool uit zijn zak trekkend, »sta op, of ik schiet je door je hersens.«
Drievierde van z'n postuurtje was nu geborgen onder de tafel. Dit was zóóveel gewonnen voor z'n pynlyke beschroomdheid. Byna alles wat-i zag en hoorde, verbaasde hem. Toen-i z'n handen vouwde... Wou je bidden, mannetje? vroeg de dokter. J...a, m'nheer, stamelde Wouter. Dat's 'n zeer goede gewoonte. Ga gerust je gang. Doe je dat altyd aan-tafel? Ja, altyd... by warm eten, m'nheer!
Ik ben hier zooveel als Souverein, geloof ik," zei hij: "en in oorlog met alle natiën: alleen heb ik nog een gekkelijk zwak voor Hollanders, ofschoon zij het niet aan mij verdiend hebben. Ik geef u nog een uur om te bedenken," zei hij; en meteen vouwde hij heel bedaard het papier dat hij geschreven had, dicht, en stond op om heen te gaan. "En zoo ik het nu niet aanneem," zei ik: "wat dan?"
Maar het meisje stond daar voor het raam van het zolderkamertje met stralende oogen, met den blos der gezondheid op de wangen, en vouwde haar teere handjes boven den erwtenbloesem en dankte God daarvoor. «Ik,» zeide het riool echter, «ik heb mijn erwt liever!» Er kwam een soldaat langs den straatweg aanmarcheeren: een, twee! een, twee!
Hij vouwde de handen, sloot de oogen en bad bad lang en vurig tot God om uitredding, smeekte Hem om hem kracht te schenken in de verdrukking en zijn onschuld aan het licht te brengen. Bemoedigd stond hij op; want er is niets dat den mensch meer moed schenkt in het ongeluk, dan het gebed.
Hij zal denken dat ik 't geld en de boeken gestolen heb; en de oude juffrouw en alle menschen, die zoo goed voor me zijn geweest, zullen denken dat ik gestolen heb. O, heb medelijden met me en stuur 't terug!« Bij deze woorden, uitgestooten met al de kracht die hevig lijden geeft, viel Oliver op zijn knieën voor den Jood en vouwde zijn handen in volslagen wanhoop.
Moeder, dat niets Van wat misschien verkeerd is weer mijn lippen Ontga, of die van iets dat mij gelijkt. Schaduw van Jupiter, verrijs, verschijn! Mijn wieken vouwde ik voor mijn ooren, Mijn wieken kruiste ik voor mijn oogen, Toch zie 'k door zilveren schaduwbogen, Toch kan ik door sussende veedren hooren, Een Schim, een klankenzwerm.
«Mijn gouden schat!» riep zij uit en werd wakker. «Nu heeft God onze Heer hem tot zich genomen!» Zij vouwde haar handen, legde haar hoofd tegen het katoenen bedgordijn aan en weende. «Waar rust hij nu onder die velen in het graf, dat zij voor de dooden gegraven hebben? Misschien wel in het diepe moeras! Niemand kent zijn graf! Er is geen woord Gods daar boven gelezen!»
Zij wendde zich met een haastige beweging om, knielde neer, vouwde de handen te saam, en zag met smekende ogen ten hemel. Alsof de Almachtige dit stil en plechtig gebed verhoord had, zag men de krachten in Adolf terugkomen. De Priester had, gedurende dit toneel, de zieke met scherpe blikken bezien en al de aandoeningen, welke hem getroffen hadden, nagespeurd.
Men hoorde ze van den morgen tot den avond. 't Waren goede herten. En hoe geraken ze aan hun brood? Ja, hoe geraken ze aan hun brood!... Tante Olympe zette zich bedenkelijk neer, en lonkte naar Madeleen, en vouwde hare handen over haren schoot, daarna eens smakkend, alsof ze iets zeggen zou van gewichte. Ze deed hare duimen overeen draaien. Ja, mijnheer Johannes ... ze naait.
Woord Van De Dag