Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 17 juli 2025
Zijn houding deed Elinor al haar tegenwoordigheid van geest verliezen; zij kon geen woord uitbrengen. Doch haar zuster's gevoel vond onmiddellijk uiting. Een donkere blos kleurde haar gelaat, en zij riep uit op een toon, die de hevigste ontroering verried: "Goede God, Willoughby, wat beteekent dit! Heb je mijn brieven niet ontvangen? Wil je mij geen hand geven?"
Elinor legde hem met een blik vol verwijt het zwijgen op. "Nu dan," zeide hij; "nogmaals adieu. Ik ga heen, en zal van nu af aan slechts één ding met angst verwachten." "Wat bedoelt u?" "Uw zuster's huwelijk." "Dat is niet goed. Zij kan nooit méér voor u verloren zijn, dan zij thans is." "Maar een ander zal haar winnen.
Die omstandigheid was een toenemende wederzijdsche genegenheid tusschen haar oudste meisje en den broeder van Mevrouw John Dashwood, een beschaafden en beminnelijken jongen man, dien zij hadden leeren kennen kort na zijn zuster's komst te Norland, en die sedert dien tijd veel bij hen aan huis kwam.
Het was haar een groote troost, te weten dat althans ééne persoon in hun vriendenkring géén belang in hen stelde; een troost, zeker te zijn, dat die eene haar zou ontmoeten zonder de geringste nieuwsgierigheid te toonen naar bijzonderheden, of eenige bezorgdheid aan den dag te leggen omtrent haar zuster's gezondheidstoestand.
Doch haar zuster's ernstige, hoewel zachte overreding deed haar weldra gewillig toegeven; Elinor zag haar het pijnlijke hoofd op het kussen leggen, en bleef wachten tot Marianne, naar zij hoopte, op den goeden weg was om een weinig rust te genieten. In den salon, waarheen zij zich daarna had begeven, kwam Mevrouw Jennings weldra bij haar, met een vol wijnglas in de hand.
Haar man; drie harer kinderen waren begraven, en met één kind was ze overgebleven. "Moeder! geef me brood," vroeg het kind. "Er is geen brood," snikte ze. "Ga 't halen, moeder." "Niet sterven, mijn eenigste! O! je moogt niet sterven." "Moeder, geef me brood." Dien avond ging ze naar haar zuster's huis. Zij naderde de deur. "Klop klop klop," tot driemalen toe. Niemand opende.
Om het kind ongelukkig te maken, vertrouwde zij niet alleen op hun ontevredenheid en armoede, maar vertelde bovendien het verhaal van haar zuster's schande, met zulke veranderingen, als haar geschikt voorkwamen; beval hen aan, goed op het kind te passen, want ze stamde van slecht bloed af en vertelde hun dat zij een onwettig kind was, dat zeker den een of anderen tijd den slechten weg zou opgaan.
Omstreeks twaalf uur echter begon zij, maar met een schroomvalligheid, eene vrees voor teleurstelling, die haar eenigen tijd deden zwijgen, zelfs tegenover haar vriendin, zich te verbeelden, te hopen, dat zij een geringe verbetering bespeurde in haar zuster's polsslag; zij wachtte, zag toe, voelde nogmaals en nogmaals, en eindelijk waagde zij, met een ontroering, moeilijker te verbergen achter uitwendige kalmte dan al het voorgaand verdriet, hare hoop uit te spreken. Hoewel Mevrouw Jennings eveneens moest erkennen, dat er een tijdelijke verbetering te bespeuren viel, trachtte zij haar vriendin te ontraden, die verbetering als blijvend te beschouwen; en Elinor, langdurig verwijlend bij elke ingeving van wantrouwen, hield zich zelve voor, dat zij niet mòcht hopen. Doch het was te laat. De hoop had zich reeds toegang gebaand, en deelend in al haar angstige bewogenheid, boog Elinor zich over haar zuster, om te wachten op... zij wist zelve bijna niet w
"O mama! hoe zullen we 't zonder haar stellen?" "Lieve kind, men kan het haast geen scheiding noemen. We zullen maar een paar mijlen van elkaar af wonen, en elkaar iederen dag ontmoeten. Je krijgt nu een broer, een echten, hartelijken broer. Van Edward's goede hart heb ik de hoogste verwachtingen. Maar je kijkt ernstig, Marianne; heb je iets aan te merken op je zuster's keuze?"
Daar zij dus geneigd was tot het verschuiven van dat ongewenschte oogenblik, besloot zij, te wachten tot haar zuster's gezondheid zich volkomen zou hebben hersteld, eer zij het deed aanbreken. Doch dit besluit werd slechts genomen, om te worden verijdeld.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek