Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 29 mei 2025
Hij keek en speurde langs de naakte, stille muren, hij snoof de vage, muffe lucht van leer en ammoniak op, die daar nog te hangen scheen; hij tilde even 't dekzeil van de dogcart op en bevoelde de kussens; hij haalde de zweep uit den koker en klopte eens met de vingerknoksels op de spaken van de wielen,... maar neen, 't was niets meer, het boeide niet meer, het leefde niet meer, er zat geen fut meer in die oude dingen.
De jonge hoofdman heeft zich gedood! Ik had hem een doosje met reukwerk gegeven en oorringen gewerkt in zilver, en nu heeft hij zich gedood! Heeft hij niet voorspeld dat er een ongeluk ging gebeuren? Ik heb het zelf voorspeld, en nu is het gebeurd. Ik wist wel dat de maan speurde naar een doode, maar ik wist niet dat hij het was, dien zij zocht. O, waarom heb ik hem niet verborgen voor de maan?
Ik speurde, waar Cupido's pijlschot viel, De schicht viel op een kleine bloem van 't west, Voorheen melkwit, nu purper door zijn schot, Door meisjes "Liefde uit oogelust" genoemd. Haal mij die bloem; ik wees u eens het kruid; Haar sap, gedrukt op oogleên in den slaap, Maakt man of vrouw, ja ieder, dol verzot Op 't eerste levend wezen, dat hij ziet.
Ik speurde het na tot aan 't hek bij de weduwe en bleef in het duister staan en hoorde den havelooze smeekend vragen, om medelijden met de weduwe te hebben, en den Spanjaard zweren, dat hij haar neus kapot zou snijden en haar ooren kerven, juist zooals..." "Wat! zeide de doofstomme man dat alles?" Huck had weder een verschrikkelijken flater gemaakt.
En echter maar let tevens eens op het diepe wijsheidsschoon van de door mij gecursiveerde regels : Geen van haar zustren speurde haar leed, Geen van haar zustren sprak ze ervan, Omdat die zelve ziet en weet, Alleen vertroosten kan. Dit is, tot het einde, de korte inhoud van wat men den "eersten zang" van het gedicht zou kunnen noemen.
"Ik had u gisteren avond nog verwacht," praatte hij naast Johan.... "men ziet u zoo weinig." Het kleine marktruim, nachtvol, zwanger van zwart, zwol op onder te raden wanden. En Johan, zoekend grenzen en tastbaarheid, speurde het moskeetorentje zoo 't hoog uit den omme-chaos reikte, want de hemel bewaarde nog licht.
De man bracht zijn mond bij mijn oor; duidelijk speurde ik zijn adem en tabaksgeur, en, boven het stormgeloei uit, vernam ik zijn fluisterende stem, terwijl hij mij eenige scherpe patronen overgaf: »Zorg datte d'r fen deuze private geen gebruik gemaakt wordt door soldate beneide de rang fen onderofsier«... P
Toen Gawein teffens zijn oogen opsloeg, speurde hij in den laten maneschijn, in den hoek van het ruige, steenen vertrek in schaduw, die op lichtede, een gedaante, weg gedoken, als van een aap, met een staart, die uitkronkelde in een gaffel.... En herkende hij aan de horenen een duivel, die daar wachtte op zijn prooi.... God, die voor ons geboren werdt.... begon te bidden Gawein.
Eerst dacht hij haar buiten, bij een hunner meest vertrouwde boeren in veiligheid te brengen, als het oogenblik daarvoor zou gekomen zijn. Hij zag er van af. De vijand liep en speurde immers overal, tot in de meest-afgelegen dorpen en gehuchten.
Den geheelen nacht hoorde ik van mijn tent uit, die op een anderen oever aan een zijtak van 't groote meer was opgeslagen, de moeder bij tusschenpoozen roepen. Zij scheen langs den heuvelrug heen en weer te loopen, boven de plaats waar het treurspel zich had afgespeeld. Met haar neus speurde zij den beer en den mensch, maar wat voor vreeselijks ze met haar kleintje gedaan hadden wist zij niet.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek