Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 30 juni 2025
En weer kwamen gangen en nieuwe gangen en weer rechte gestalten met strakke, grijnzende gezichten en roerlooze, over elkaar gelegde handen. 'Nu ga ik niet verder, zei de oorworm, 'ik weet hier geen weg meer. 'Laat ons omkeeren, zei de pier. 'Nog één, nog één! riep Pluizer. Verder ging de tocht. 'Het bestaat alles wat je ziet, zei Pluizer onder het voortgaan, 'het is alles waar.
Daarmee maakte hij het woud in slaap, wijd rondom, en gaf het zijn zilveren droom van nachtegalen-zang, die straks in de roerlooze stilte trillen zou, alsof een hemelziel zich op aarde uitzong. Bij een open plek in het bosch, waar tusschen lang, gebogen pluimgras witte margrieten stonden, bleef de Boschgeest even stil staan.
Hij bekeek Reinildeken zooals zij placht te staan, heel nietig en profijtig, tegen den grooten rooden avondhemel. En, blikkend op het roerlooze gelaat van de doode Mevrouw Verlat, herkende hij dat, in Vere, Reinildeken was groot geworden, dat zij, in Vere, had geleefd en geleden, dat hij haar, in Vere, met zwijgende liefde had ontvangen, en dat zij nu een tweede maal, in Vere, gestorven was.
Een roerlooze glimlach glansde, gelijk eene zon, op hun aangezicht. Bij het dessert, ten teeken van uitbundige blijdschap, werd Sabine aan tafel geroepen, en ze moest een bord nemen en aanzitten. Ze moest meeplukken van de dikke druiventrossen die in de zware schaal daar lagen, vol zomer. Ze moest meetikken en drinken, en hare vreugde druppelde in haar wijnglas.
Thans echter, nu een vale, roerlooze hemel zich er over welfde, die sneeuw beloofde, nóg meer sneeuw thans stemde het dominee Malthus onbeschrijfelijk neerslachtig.
Ze was niets dan smart, en haar bewustzijn viel daarin terneer als een steen in bodemloos water. De schout had zich door de massa gedrongen, en hij stond voor de roerlooze groep, moeder en kind. "Wat is hier geschied?" zoo vroeg hij. Er was een stem uit de menigte: "De knaap is vermoord, en die de daad heeft bedreven, ligt er niet ver vandaan."
En zij vond het lange gedicht niet meer zoo ondragelijk vervelend, nu hij naast haar zou staan, tot het gedaan was. Toen de graaf zijn laatsten alexandrijn donderend had laten wegsterven ontstond er als een electrische beweging in de eerst roerlooze groepen. Men lachte, men drong tusschen elkaar door. Eenige dames stonden dwepend den graaf te bedanken.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek