Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 6 juni 2025
Niemand mag hem helpen den Graal te zoeken, niemand mag hem over den Graal spreken, wanneer hij er niet uit eigen beweging naar vraagt. Komt hij op het slot en vraagt hij niets, dan is de Graal voor eeuwig voor hem verloren!" Onder hare woorden was Parcival alles duidelijk geworden; een vreeselijk berouw greep hem aan en angstig vatte hij Sigune bij den arm, terwijl hij uitriep: "Voor eeuwig!
Toen de koning en het gansche hof in een schaterlach uitbarstten over zijn onnoozel plan, werd Parcival boos en liep de zaal uit, zeggende, dat, wanneer de roode ridder hem niet goedschiks zijne wapenrusting afstond, hij zich die met geweld zou verschaffen.
Parcival haalde de schouders op, maar de woorden van den grijsaard en de overtuiging, waarmede hij gesproken had, hadden toch indruk gemaakt en na een vriendelijk woord van dank wendde hij zijn paard in de richting der kluizenaarswoning.
Wederom stonden hare schoone oogen vol tranen, maar ditmaal waren het tranen van vreugde en dankbaarheid. Toen Parcival voor haar op de knieën viel en den zoom van haar kleed kuste, richtte zij hem op, sloot hem in de armen en verklaarde ten aanzien van de verzamelde menigte, dat zij geen anderen man tot haren echtgenoot begeerde dan hem.
Hij brak in aller haast de tent op, zette zijne ontstelde echtgenoote te paard en joeg het dier met stokslagen voor zich uit, terwijl hij de arme Jeschute met de vreeselijkste beschuldigingen overlaadde. Parcival vervolgde intusschen opgeruimd zijn weg; getrouw aan den raad zijner moeder groette hij een ieder, dien hij tegenkwam, op vriendelijke, bescheiden wijze.
Toen Parcival gevoelde, dat er voor hem op het slot niets meer te leeren viel, gaf hij Gurnemanz zijn voornemen te kennen om te vertrekken en zijne onderbroken reis voort te zetten. Gaarne had de oude ridder hem bij zich gehouden, want zijne beide zonen waren in den strijd gevallen en niets zou hij liever gezien hebben dan een huwelijk tusschen Parcival en zijn eenig dochtertje Liasse.
Middelerwijl had een schildknaap een kostbaar zwaard naderbij gedragen, welks greep met robijnen was bezet, en de kranke burchtheer overhandigde het Parcival en verzocht hem het te willen aannemen als vergoeding voor wat er mogelijk aan zijne ontvangst ontbroken had; hij zelf had het in menigen kamp gebruikt, tot God hem met eene ongeneeslijke kwaal gestraft had.
Parcival staarde en staarde; hij kon bijna niet gelooven, dat het werkelijkheid was, wat hij zag, maar hoor! daar klonk bazuingeschal en een koor van blijde stemmen vervulde de lucht. Dreunend viel de zware slotbrug neer en eene jubelende schare stroomde hem tegemoet.
Parcival ontstak echter in zóo hevige woede over zijn smadelijken val, dat hij op Heer Ither toeliep, hem zijne korte werpspies door de oogopeningen in den helm stak, en hem de hersenen doorboorde. Als een blok viel Heer Ither neer en gaf den geest, Parcival knielde bij het ontzielde lichaam neer, maakte de beenstukken en het kuras los en gespte die zichzelven om.
Maar toen Parcival haar met zijne onschuldige oogen aanzag en verbaasd vroeg: "Is het dan zondig, moeder, om een ridder te zijn?" boog zij het hoofd en zeide: "Neen, mijn kind, het is eene eer!" "Ik wist het wel," riep de knaap verheugd uit, "zij dienen immers God!" Van toen af aan was hij niet meer te houden.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek