Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 6 mei 2025
Van Parcival's reis naar het hof. Een vroolijk deuntje zingend reed Parcival voort en stuurde zijn vreemdsoortig rijdier in de richting van het bosch van Broceliande. Tegen den middag kwam hij voorbij een grasveld, in welks midden hij eene tent vond opgeslagen. Nieuwsgierig naar wat zich daarbinnen bevond, steeg hij van zijn paard en sloop naderbij.
Een paar grove laarzen van kalfsvel gaf zij hem aan de voeten en zoo uitgerust wilde zij hem laten vertrekken, in de hoop, dat de spotternijen, welke hij zou hebben te verduren, hem spoedig den lust tot reizen zouden benemen en hem tot haar terug zouden doen keeren. Parcival was uitgelaten van vreugde over de verkregen toestemming.
Parcival wist niets omtrent de sterkte van zijn vijand; hij wist alleen, dat nu het oogenblik gekomen was om de wijze lessen van zijn ouden leermeester in praktijk te brengen en te toonen, wat hij kon. Bovenal echter had hij het besef, dat hij streed voor de eer en het behoud van de vrouw, die hij liefhad, en dit besef schonk hem een onweerstaanbaren moed en kracht.
Een aantal ridders en knapen kwamen den gast tegemoet treden en begroetten hem eerbiedig, maar allen zagen er somber en ernstig uit en over het gansche slot scheen eene stemming van rouw te hangen. Nadat zij Parcival van zijn harnas en wapenen hadden ontdaan en hem een stel fraaie kleederen hadden doen brengen, voerden zij hem voor den maaltijd in eene groote, ruime zaal.
Zijne gevoelens van recht en ridderlijkheid, maar nog meer de nieuwe, teedere gevoelens, welke dien dag in zijne ziel tot ontluiking waren gekomen, kwamen in heftigen opstand tegen het onrecht, zijne geliefde aangedaan. Hij bezwoer Condwiramur bij alles wat haar heilig was om zich de gedachte aan een huwelijk met dien onverlaat uit het hoofd te zetten; hij, Parcival, zou haar helpen!
Ontsteld over zijn lang slapen, riep hij terstond om de knapen, die hem den vorigen avond bij het ontkleeden behulpzaam waren geweest, maar niemand verscheen doodsche stilte heerschte in het gansche slot. Daar bemerkte Parcival, dat zijne kleederen en wapenrusting voor zijn bed gereed lagen, dus besloot hij zichzelven te helpen.
Onder eene drukkende stilte werd de maaltijd genuttigd; de Graal, zooals Parcival den schotel fluisterend hoorde noemen, verschafte daarbij al het noodige. Men behoefde zich slechts iets te wenschen, of het verlangde verscheen onmiddellijk in de schalen en bekers.
Maar juist door zijne bekendheid met de taak, die hem is opgelegd, missen wij in het verhaal zijner lotgevallen datgene, wat ons in de levensbeschrijving van Parcival zoo weet te boeien: het lijden en strijden van den mensch, die streeft naar innerlijke volmaking, die in zijne onwetendheid het goede oogenblik om te handelen ongebruikt voorbij laat gaan en eerst na eene lange worsteling met zuiver menschelijke zonden en verleidingen waardig wordt bevonden het goddelijk mysterie, dat in den Graal wordt belichaamd, te aanschouwen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek