Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 13 juni 2025
Eindelijk op den morgen van den 28sten Mei daagden van een paar heuvels ten noorden van Kaibo, bij bedekten hemel maar heldere atmosfeer, op eens in het Westen hoog in de lucht opstekend, de met ijs bedekte toppen van de geweldige bergketen op.
Ik vind het hertoginnetje heel aardig, maar ik hoû niet van haar. En het hertoginnetje houdt heel veel van jou, maar vindt je niet bizonder aardig, dus jullie staan gelijk. Je spreekt kwaad, Harry, en kwaadsprekerij is altijd ongegrond. De bazis van ieder schandaaltje is een onzedelijke zekerheid, zei Lord Henry, een cigarette opstekend.
Ze zagen zichzelven in 't klare water, wetende hoe mooi ze zich teekenden tegen het grijs-roode brugje, en schudden hun geel-blonde krullokken, met een air van meerderheid neerziende op stekelige distels met paars-roode bloemtoppen, die er uitzagen alsof ze 't niet konden helpen, en zich nu maar gaven zooals ze waren, hun rechte, vorm-looze bloemblaadjes opstekend zonder pretentie van mooi-doen.
Dik zat hij in zijn krop, hongerig nog den zandgelen bek opstekend; zijn kuif hing neêr of hij pas had gezwommen, waterschuim-blauw waren zijn veêren. Onder zijn buik borg hij een papegaaiachtig beestje, droog en grasgroen, half toegewend met een praatmond, knabbelmond als van een oud vrouwtje.
Hij schreef. Gedachte bij gedachte welde er op uit zijnen geest, sneller dan zijne pen ze kon neerkladden op het papier; gedachten, waarvan hij er vele ook bannen moest, omdat zij geheel buiten de bevatting zouden gelegen hebben van zijne gemeentenaren. Want mocht hij soms vergeten hebben voor wie =hij= schreef het zou hem wel herinnerd zijn geworden door den wind, die, allengs opstekend uit het noordoosten, telkens een flauw gerucht van het tieren in de nabijzijnde herberg tot hem overdroeg.... Het programma moest wel uitermate in den smaak vallen. Hoor! Werd temet dit algemeene gelach uitgelokt door hetgeen Frans en Fransientje van elkaar bespieden konden door »het scheurtje in het kamerschut"? Loonde wellicht dit daverende getrappel, vermengd met schor gebrul, het duo van Signor Vincentio Buonaventura en Mademoiselle Celestine: »Reik mij de hand, mijn leven! Kom in mijn slot met mij!" Och, och! »L
Hij deed een stap terug, strekte langzaam zijn rechterhand uit, hief die plechtig omhoog en de twee voorste vingers trillend opstekend, de oogen ten hemel slaande, reciteerde hij met een stem, die nog hier en daar een forschen metaalklank had: Ik zweer op u, mijn voet zal hier geen rust genieten, Vóór ik het eerloos bloed uws moordenaars zie vlieten, Zijn pezen knarsen en zijn beenderen kraken hooren, Zijn lillend ingewand zie in het bloed versmoren.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek