Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 25 juni 2025
Onder Lodewijk XV verdwenen de kinderen te Parijs; de politie ontvoerde ze, men weet niet voor welk geheimzinnig doel. Men fluisterde met ontzetting van afschuwelijke vermoedens omtrent de purperbaden des konings. Barbier spreekt zeer naïef van deze dingen. Het gebeurde vaak dat de agenten, die kinderen moesten hebben, dezulken namen die vaders hadden.
Ik kan het hierbij laten. Alleen nog eere wien eere toekomt! Baedeker had ons niets te veel beloofd. Bij den kapelaan van Bristen hebben wij, dorstigen, ons ververscht: met den wijn uit zijn vat maar veel meer nog met den humor van zijn gul gemoed, met de kloekheid van zijn naïef geloof, en met het hartelijke roode aanschijn van zijne ronde zuster Barbara.
Zij treffen elkaar bijv. bij een feest in de tempel, waar men voor een optocht of dans of voor spelen bijeen gekomen is. Beiden zijn zeer jong, maagdelik, naïef onschuldig, geen van beiden hebben van de liefde iets willen weten; zij is een der maagden van die tempel, hij jager.
Belangwekkend is op deze plaats de worsteling van een naïef kunstenaar met zijne stof. De dichter is blijkbaar wel onder den indruk en tracht dien zoo goed mogelijk weer te geven; er is wel goede grondstof, er zijn wel goede deelen van een beeld, maar hoe zonderling liggen zij dooreen.
Ik heb in de zomermaanden menigen bezoeker hartelijk zien lachen bij het aanschouwen van deze sterke, groote, stoere kerels, met breede snorren boven de saamgenepen lippen in diepen ernst voortschrijdend met krijgshaftigen pas. 't Lijkt inderdaad een naïef, kinderachtig vermaak zulk een schutterij optocht.
U weet, dat hij mij heeft bezocht," voegde zij er met kwade bedoeling bij. "Waar is hij?" "Hij is naar buiten vertrokken," antwoordde Kitty blozend. "Groet hem van mij, groet hem bepaald." "Zonder verzuim," antwoordde Kitty naïef en zag haar medelijdend in de oogen. "Nu, vaarwel, Dolly."
In vroeger eeuwen kon hij dat doen, met oprecht naïef geloof, zelf het eerste slachtoffer zijner fantazie, der onuitputtelijke, vindingrijke, der troosteres aller smarten, der zoete en liefelijke, die hem de heerlijkste beelden voortooverde.
Nog lang heb ik wachtend gehoopt, maar stilaan is dat alles weggetaand, zooals alles eens wegtaant: vreugde, droefheid, smart.... 't Was als een droom geweest; en droomen zijn slechts droomen.... Nu denk ik er somtijds nog aan, maar zonder bitterheid en zonder leed. Het is toch mooi geweest; het waren schoone dagen.... En het was jong en frisch, naïef en onbezonnen!
Hoe naïef klinkt Herodotus' gezegde: »wat ik evenwel niet gelooven kan.« En na hem verliepen eeuwen aan eeuwen, en die tocht der Phoeniciërs werd steeds als eene fabel beschouwd. »Hoe kon men nu de zon aan den rechterkant, dat is in het Noorden, hebben? Dat was toch onmogelijk.
Maar zijn afkeer van de bekrompen, kleinzielige orthodoxie was zóó hartgrondig, dat hij de poëzie van het naïef geloovige alleen bij Roomschen vermocht te vinden.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek