Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 13 juni 2025
En 't allerakeligste was, dat hij juist Akka van Kebnekaise ontmoet had. Want, al was hij maar een tamme gans, hij had toch wel van een leidstergans gehoord, die Akka heette, en die meer dan honderd jaar oud was. Zij was zeer gezien, en de beste wilde ganzen, die er waren, sloten zich gewoonlijk bij haar aan.
Dat deed zóó'n pijn, dat ik mijn houvast verloor, en toen pakte de stroom me." Hij hoefde niet verder te vertellen. Smirre was al lang weg, de ganzen achterna. Opnieuw moesten Akka en haar troep dus uit op een nachtelijken tocht. Gelukkig was de maan nog niet onder, en met behulp van haar licht, gelukte het de leidstergans een van de andere slaapplaatsen te vinden, die zij daar in de buurt kende.
Elf vlogen links en elf rechts, en ze deden hun best om op gelijken afstand van elkaar te blijven, zooals ook de groote deden. Die arme jonge dingen hadden nog nooit een lange reis gedaan, en in 't begin hadden ze moeite om meê te komen in die snelle vaart. "Akka van Kebnekaise! Akka van Kebnekaise!" riepen ze jammerend. "Wat is er?" vroeg de leidstergans.
Maar in het rotsdal waren ze gewend geweest den heelen dag door te eten, en het duurde niet lang, voor ze naar eten begonnen te verlangen. "Akka, Akka, Akka van Kebnekaise," riepen de jongen klagend. "Wat is er nu?" vroeg de leidstergans. "We hebben zoo'n honger, dat we niet langer vliegen kunnen," schreeuwden de jonge ganzen.
't Lijkt misschien vreemd, maar de jongen had wezenlijk een soort ontzag voor de oude leidstergans. Hij voelde, dat het niet gemakkelijk was zich tegen haar wil te verzetten. Aan de eene zijde van het moerassige veld, waar de wilde ganzen graasden, lag een breede steenen plaats.
"Onze vleugels zijn te moe, onze vleugels zijn te moe!" schreeuwden de jongen. "Dat wordt beter, als je maar volhoudt!" antwoordde de leidstergans, en vloog heelemaal niet zachter, maar ging door als te voren. En 't was wezenlijk, alsof ze gelijk had, want toen de gansjes een paar uur gevlogen hadden, klaagden ze niet meer over vermoeidheid.
De oude leidstergans vloog den heuvel af naar den jongen. Eerst nam ze hem beet, en schudde hem een beetje, toen streek ze met den snavel op en neer over zijn heele lichaam, en toen schudde ze hem weer. Maar ze zei niets, omdat hij haar had gevraagd de anderen niet wakker te maken.
"Er is niets gevaarlijks," antwoordde de leidstergans. "Wij, de zeven ouden in den troep, wilden van nacht een eind over zee vliegen, en zouden graag weten, of je lust hebt om meê te gaan." De jongen begreep wel, dat Akka zoo'n voorstel niet zou hebben gedaan, als er niet iets gewichtigs te doen was, en hij ging dadelijk op haar rug zitten. De vlucht ging recht naar het westen.
Want Smirre was de ganzen weer nageloopen. Maar toen hij de plaats had gevonden, waar ze nu waren, had hij begrepen, dat het nu onmogelijk was ze ook maar eenigszins nabij te komen, en toen had hij niet kunnen laten te huilen van ergernis. Toen de vos zoo huilde, werd de oude Akka, de leidstergans, wakker, en hoewel ze bijna niets zien kon, meende ze toch die stem te herkennen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek