Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 6 juni 2025
"Giraffen," zeide Joe, "zij zijn zoo groot als mijn vuist." "Omdat wij 1000 voet boven hen zijn, maar van nabij zult gij zien, dat zij driemaal hooger zijn dan gij." "En wat zegt gij van dezen troep gazellen?" hernam Kennedy, "en van deze struisvogels, die met de snelheid van den wind vluchten." "Struisvogels!" zeide Joe, "het zijn kippen." "Laat ons zien, Samuel, kunnen wij niet naderbij komen?"
Op dit oogenblik schoot een der wildste vogels recht op den ballon toe met open bek en klauwen, gereed om te bijten en te verscheuren. "Vuur, vuur!" riep de doctor uit. Nauwelijks had hij dit woord uitgesproken of de vogel viel, doodelijk getroffen. Kennedy had een der geweren met dubbelen loop genomen, Joe nam het andere.
Hij was daarom niet trotscher, integendeel, hij groette u reeds van verre en, als het noodig was, wist hij zich voortreffelijk van zijne oogen te bedienen. Met dit vertrouwen, dat Joe in den doctor stelde, moet men zich dus niet verwonderen over de onophoudelijke woordenwisselingen tusschen Kennedy en den waardigen bediende, terwijl ze overigens op een behoorlijken afstand van elkander bleven.
De avond daalde schielijk, en ondanks zijn tegenzin moest de doctor besluiten tot den anderen morgen stil te houden. "Wij zullen eene gunstige plaats zoeken om stil te houden," zeide hij. "Ah," antwoordde Kennedy, "gij neemt eindelijk een besluit?" "Ja, ik heb lang nagedacht over een plan dat wij ten uitvoer zullen leggen. Het is pas zes uur 's morgens, wij zullen den tijd hebben.
"Wat doet Joe toch?" riep Kennedy uit, "hij houdt niet stil." "Hij doet beter dan dat, Dick, ik heb hem begrepen! hij blijft in de richting van den luchtballon en rekent op ons vernuft! Ah, die brave jongen. Wij zullen hem voor den neus van die Arabieren ontvoeren, wij zijn niet meer dan tweehonderd schreden van hem af." "Wat moeten wij doen?" vroeg Kennedy. "Laat uw geweer liggen."
Myn Geneesheer raadde my echter, om alle dagen lucht te scheppen; en myn vriend, de heer KENNEDY, my zyn rytuig geleend hebbende, ging ik zyne Excellentie, den Gouverneur der Colonie, een bezoek geven. Naar huis te rug keerende, deed ik het rytuig aan de waterkant stil houden, om een hoop menschelyke wezens, die myne aandacht zeer tot zig hadden getrokken, te beschouwen.
Dit duurde langs een weg van 120 mijlen; men werd vermoeid van het reizen en dalen; de ballon, die nieuwe rots van Sisyphus , daalde onophoudelijk. De luchtballon, weinig gezwollen, werd langwerpiger en de wind maakte groote plooien in zijn omkleedsel. Kennedy merkte dit op en zeide: "Zou er een scheur in den ballon zijn?"
Weldra hoopte het zand zich in dichte massa's opeen; daar waar vroeger eene effene vlakte was, verhief zich een heuvel van stuifzand, onmetelijk graf eener verzwolgen karavaan. De doctor en Kennedy waren bij dit verschrikkelijk schouwspel tegenwoordig.
"Het schijnt dat zij het op ons hebben voorzien," zeide de jager, zijne karabijn ladende. Inderdaad zij naderden, en meer dan een kwam op nauwelijks vijftig voet afstands en scheen de wapens van Kennedy te braveeren, "Ik heb machtig grooten lust op hen te schieten," zeide deze. "Neen, Dick, laat ons ze niet woedender maken. Dat zou hen aansporen om ons aan te vallen."
Maar eensklaps wordt zijn blik helder, zijne hand strekt zich naar den horizon uit en met eene stem, die niets menschelijks meer had, roept hij uit: "Daar! daar! daar ginds!" Er was zooveel kracht in zijn gebaar, dat Joe en Kennedy elkander loslieten en uitzagen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek