Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 6 juni 2025
Het beeld van zijne moeder rees dan, vaag maar grootsch, in zijn geest en hij verdreef het met eene troostende algemeenheid: Wij zijn allemaal haaien. Kort daarop was de kales binnengereden. Hij verbleekte even, herzette zich, wachtte onvast, hoorde dan, met verbazing, de stem van Simon Peter. Hij stond recht, ging rap de deur openen, begreep ineens dat een groot ongeluk in huis gekomen was.
De kales rolde met snelheid voort en liet daarbij een piepend geluid van slecht gesmeerde raderen en strak gespannen veeren hooren. De koetsier mende zijne paarden goed. Er was geene aanmerking te maken. Het was een goedhartige, bejaarde kerel, die op den bok half ingedut was, zonder evenwel te verzuimen de paarden te laten voelen, dat hij de teugels steeds in handen had.
Wronsky had op de pendule gezien, maar was zoo opgewonden en nog zoozeer met zijn gedachten gevuld geweest, dat hij den wijzer wel had gezien, maar zijn beteekenis niet had begrepen. Hij ging voorzichtig naar zijn rijtuig, dat op de slijkerige landstraat stond. De koetsier was op den bok ingeslapen. Hij wekte hem, sprong in de kales en beval hem naar Briansky te rijden.
»Kan ik het helpen! de kales is uit en komt eerst te vier ure weerom, en daar hoor ik in den stal dat de Engelsche heer de berline heeft genomen, die komt zoo aanstonds voor; wij hebben nu niets anders dan de trouw- en begrafeniskoets, daar zal je toch niet van gediend?"
Buiten de stad gekomen, volgde men een weg, ter weerszijden met sorbeboomen beplant, die met hunne koraalvormige vruchten een liefelijk gezicht opleverden. Vervolgens sloeg de kales een weg in, die door een dicht woud van pijnboomen voerde. Dat bosch strekte zich uit langs het »Paradijsdal," een prachtig, golvend terrein, dat zich tot aan den verren gezichteinder trapsgewijze verhief.
Onder haren sluier van kleine vlakvormige wolken, tintte de zon bij haren ondergang den achtergrond van de kuststreek met al de kleuren van het spectrum, behalve met die, welke de grillige en bijgeloovige miss Campbell wenschte te zien. En dat was zoo den volgenden en daarop volgende dagen. De kalès bleef dus in het koetshuis van het hotel.
Dolly's lang gekoesterd plan, Anna op Wronsky's naburig landgoed te bezoeken, werd eindelijk ten uitvoer gebracht. Reeds voor zonsopgang waren zij vertrokken. De weg was goed, de kales, die Lewin haar gegeven had, gemakkelijk, de paarden liepen lustig en op den bok naast den koetsier zat de klerk, dien Lewin haar tot bescherming had medegegeven.
De moeder zag haar aan, het kind begon te snikken en verborg haar gezichtje tusschen de knieën harer moeder, en deze legde haar tengere, magere hand op haar hoofdje. "Wat heeft zich al niet in mijn huis genesteld!" dacht Lewin en ging heen om Wesslowsky te zoeken. In de voorkamer gaf hij het bevel de kales aan te spannen, daar deze terstond naar het station moest rijden.
Dat is voor jou. Haal eens, wat daar achter in de kales ligt!" Zoo sprak hij naar alle kanten. "Hoe frisch zie je er uit, Dollinka!" zeide hij tot zijn vrouw en kuste haar voor de tweede maal de hand. Toen hield hij deze in zijn linkerhand en sloeg er zachtjes met de rechter op. Lewin zag Stipan wrevelig aan. Alles, wat hij sprak en deed, beviel hem niet.
Ik heb in mijn wagenschuur," hernam de man, "wel een oude kales, die aan een burger in de stad behoort, welke ze mij ter bewaring heeft gegeven en ze zelden of nooit gebruikt. Ik wil ze u wel verhuren, wat kan 't mij schelen! maar de burger mag ze niet voorbij zien rijden, en bovendien, is 't een kales; daar zijn twee paarden voor noodig." "Ik zal postpaarden nemen." "Waar gaat mijnheer heen?"
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek