Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 10 juni 2025
As 't verkeeren was gewêst, 'k had 'm weggeschopt: moar dát.... 't is um 't verstand te verliezen...!" en Janboer verdween door een achterdeurtje op de deel, in de duisternis. Even als den vorigen avond zaten Jozef en Jenneke weder hand in hand op het bankje tusschen de zonnebloemen en stokrozen.
Jaap komt aangewandeld met een jong boompje in de ééne en een spa in de andere hand. Je behoeft niet te vragen, wat hij gaat doen. Hij had gewacht op het geschikte oogenblik om het doode berkje door een nieuw te vervangen. Daar had hij nou zoo z'n aardigheid in en daar behoefde niemand iets van te weten. Zulke dingen doe je 't beste alleen, zonder drukte. Tegen Jenneke had hij ook niets gezegd.
Hij weet zich niet goed meer alles te herinneren, maar één ding weet hij heel best, dat Jenneke, de vrouw, een oogenblik daarna met Geertje's kindje op schoot zat en heelemaal niet verbaasd was 't kind bij zich te zien. Daar zat toen een vreemde vrouw uit de stad naast haar. Die had 't kind gebracht, zei zij.
En Janboer begon: "Joa dokter..." Maar moeder Trijntje, die in des boers afwezigheid, onder snikken en hikken van Jenneke de toedracht der zaak had vernomen, viel hem in de rede met een: "Loat ik nou sprêken, Jan. Hoe 't gekommen is dokter? dat za'k oe zeggen, heur ie.... dat za'k oe wel zeggen...."
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek