United States or Saint Barthélemy ? Vote for the TOP Country of the Week !
Wij zullen op Hem blijven vertrouwen, ook hierin. Kom! Al sprekende had zij Tirza's hand gevat en spoedde zich naar de westzijde van het huis, steeds dicht langs den muur loopende. Daar zij nergens iemand zagen, gingen zij door, maar schrikten terug voor het heldere maanlicht, dat de straat bescheen.
Onze paarden rusten hier even uit, en inmiddels geniet ik van het prachtige panorama. Aan den voet van den Kaflan-koe, die de grensscheiding vormt tusschen Azerbeïdsjan en Irâk, strekt zich de bloeiende vlakte van Mianeh uit, beheerscht door de besneeuwde toppen van den Elbroez. Een heldere lentezon schijnt op de verblindend witte toppen en op de donkere rotsen der bergen.
In de benedenverdieping ziet men door een breede deur een onontwarbare mengeling van ijzeren balken, gebroken meubels, waar witte bedden en matrassen heldere tinten in werpen. Vooraan op den drempel van het huis een lijk.
De waanzinnige beklaagde zich er onder andere ook over, dat de bestuurder hem alleen daarom voor een lijder, die slechts nu en dan heldere oogenblikken had, uitgaf, omdat hij daarvoor door zijne verwanten rijkelijk werd betaald. Zoo kwam het dan, dat zijn vermogen de steen des aanstoots, de bron van alle kwaad bij hem geworden was.
Onder de heldere golven liep de krab met een onvergelijkelijke snelheid, terwijl kleine zeeschildpadden zich slechts langzaam tusschen de rotssteenen voortbewogen. Tegen zeven uur kwamen wij op de oesterbank, waarop millioenen parelschelpen te vinden waren.
«Het is bijna, alsof er hier een hevige brand was,» zei de alarmtrom. «Heldere dag! Vuur in het hart! Gouden schat!» En nu? Ja, wat nu? Vraag het maar aan den stadsmuziekmeester.
Zij spraken niet met elkander, maar luisterden en poogden het flauwste en verste gerucht van voetstappen te hooren. Eensklaps verhief zich te midden van deze akelige stilte een heldere, jonge, vroolijke stem, die uit de straat St.
Wij wachtten verscheiden uren en hadden het koud ondanks de heldere zon tusschen de vochtige wanden van den kuil, waarin we zaten. De vulkaan scheen uitgeput. Wel bromde en gorgelde en donderde het nog dof, ook de damp rees en daalde, maar een eigenlijke uitbarsting beleefden wij niet, en een beetje teleurgesteld, keerden we naar het kamp terug.
Ik zal gehoorzamen, eerweerdige heer, sprak Pompilius met den dood op het lijf. De ommegang ging uit, onder een blijde, heldere zon.
Daar liggen geen klare, heldere tonen in verborgen te droomen, daar is geen doffe, machtige donder, geen geweldig bruisende orkaan. Niets van die heerlijke tonen, die de lucht van het Paradijs vervulden, is er overgebleven. 't Is een oude, rammelende piano en anders niet. Maar dan geeft vrouw Musica den slimmen overste een wenk. Hij neemt Ruster mee.
Woord Van De Dag