Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 31 mei 2025
O.a. rust daar de kleine Gustaaf Hirsch, het ventje dat van Londen alleen op reis was naar zijn ouders in Hanover. Een handvol witte seringen was op zijn kist gespreid. Een voor een werden de nieuwe kisten in den grafkuil neergelaten. Op elk daarvan lag een krans van de firma Hudig en Pieters; op die der twee Duitsche vrouwen een bloemtak van den Duitschen consul.
Onder luid geschreeuw en gejammer wordt de kist naar het gat nauwelijks een grafkuil gedragen, waarin zij nedergelaten zal worden; en hier wordt nu, bij het neigen der banieren en het spelen der muziek, Mozes Crump ter ruste gelegd. De gansche familie is tegenwoordig mannen en vrouwen, knapen en meisjes.
Er werd een hoog loon vereischt om een metselaar over te halen, in deze verpeste mijn te dringen; de ladder van den putruimer aarzelde er in te dalen; men had tot spreekwoord: "wie in het riool nederdaalt, zinkt in den grafkuil;" en allerlei akelige legenden omsluierden, zooals wij gezegd hebben, met ontzetting dezen kolossalen modderpoel, die de sporen draagt, zoowel der omwentelingen van den aardbol als der revolutiën van de menschen, en waar men tevens de sporen vindt van alle wereldberoeringen, van de schulpen des zondvloeds tot het gescheurde bedlaken van Marat.
Gij, die uit wulpschen lust de onnozelheid verraadt In 't lichtgewaad eens Engels! Die jaagt door vreemden hof, en zelfs geen blik meer slaat Op de omgetrapte stengels! 'k Wil uw geweten zijn! 'k wil spreken van uw bloed, Van 't pleegkroost der ellende, Dat recht heeft op uw naam, uw liefde, uw overvloed, Maar nooit een vader kende! Rampzaalge kinderen, die, ziekelijk en koud, In d'Ugolino-toren Van 't klemmende gebrek, dien gij hun hebt gebouwd, In schande zijn geboren! Hebt gij dan nooit voor hen een enklen zucht geslaakt? Voelt gij hun droeve schimmen Niet woelen in uw hart, als schijndoôn, die, ontwaakt, Uit d'engen grafkuil klimmen? Kunt gij den kinderen, die gij uw kindren heet,
Wij zijn aan den grafkuil gekomen, waarin het stoffelijk overschot van François Burban wordt neergelaten. Wij werpen een weinig aarde in den kuil; roepen onzen vriend met gesmoorde stem een laatst vaarwel toe, en gaan heen van de plek, waar wij hem, in het verre vreemde land, ter ruste hebben gelegd.
Hij, een geleerde, die zooals er wel meer gevonden worden schatten van kennis vergaarde om ze mee naar den grafkuil te nemen; hij, die zijn leven het liefst te midden zijner boeken sleet, nog meer na den dood van haar, die te kort de zijne was om hem de genoegens van het gezellige en huiselijke leven te doen beminnen, hij zag met weemoed op de panden eener verbintenis neer, die hij wellicht verstandiger had gedaan van nimmer te sluiten.
De doodgraver heeft een lucifer aangestreken, om zijn pijpje in brand te puffen, voordat hij zich aan het werk der demping van den grafkuil begeeft. De doodgraver blaast tegen den lucifer, en de effen grauwheid keert terug boven het graf. Bij de laatste dagschemering werpt de doodgraver den laatsten schop aarde in den kuil. Tot slot klopt hij zijn uitgebrand pijpje leeg op het graf.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek