Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 23 juni 2025
"Wat is de prijs daarvan?" "Vijftig tot zestig francs; vijftig zonder handen en zestig met." "Drommels, mijn neef sprak van dertig francs." "Dat hangt af van het seizoen," zeide de schilder; "in sommige tijden zijn de kleuren veel duurder." "Zoo, dat is dus net als met den suiker." "Precies eender." "Nou, voor vijftig francs dan," zeide mijnheer Blancheron.
"Daar hebt u dan ook reden voor, jonge man," antwoordde de gedelegeerde, terwijl hij de kamerjapon van zoo voorname afkomst aantrok. "Hang den rok van mijnheer aan den porte-manteau," zeide Schaunard met een beteekenisvollen blik tot zijn vriend. "Zeg eens," mompelde Marcel, terwijl hij zich op zijn prooi wierp en heimelijk naar Blancheron wees "hij ziet er prachtig uit zoo!
Hij kleedde zich in vliegenden haast. De rok paste hem, alsof hij hem aangemeten was. Dan ging hij door de tweede deur van het atelier weg. Schaunard was intusschen met werken begonnen. Toen het heelemaal donker geworden was, hoorde mijnheer Blancheron het zes uur slaan en bedacht zich, dat hij nog niet gedineerd had. Hij vertelde dat aan den schilder.
Dit naïeve antwoord deed Schaunard dadelijk begrijpen met wien hij te doen had, vooral toen de vreemdeling er nog aan toevoegde, dat hij gaarne zijn portret in fijne kleuren geschilderd wilde hebben. "Ik gebruik nooit andere," zeide Schaunard. "En in welke grootte wilt u uw portret?" "Zoo groot ongeveer," antwoordde mijnheer Blancheron, op een doek van twintig francs wijzend.
Er is hier vlak bij een uitstekend restaurant, vanwaar ze ons alles, wat we willen, kunnen brengen." En Schaunard wachtte met spanning de uitwerking van zijn trio meervouden af. "Ik ben het volkomen met u eens," zeide mijnheer Blancheron, "en het zal mij aangenaam zijn, indien u mij de eer wilt aandoen aan tafel mijn gast te zijn." Schaunard maakte een buiging.
"Dat is al een heel raar kleedingstuk," zeide hij. "En heel kostbaar," antwoordde de schilder. "Indertijd heeft een Turksch vizier het cadeau gegeven aan Horace Vernet, die het weer aan mij vermaakt heeft. Ik ben zijn leerling." "Bent u een leerling van Vernet?" vroeg Blancheron. "Ja, mijnheer, en daar ben ik trotsch op. Schande," mompelde hij in zichzelf, "ik verloochen mijn goden."
"Een miniature, zooals dit," antwoordde mijnheer Blancheron, terwijl hij op een portret in olieverf wees; want, zooals voor zoovele anderen, is voor den gedelegeerde alles, wat geen verf op huizen is, miniatuur: zij kennen geen middenweg.
"Maar het zal zoo dadelijk donker zijn, en u kunt toch niet bij kunstlicht schilderen," zeide mijnheer Blancheron. "Mijn atelier is zòò ingericht, dat ik er op ieder uur van den dag kan werken..." viel de schilder hem in de rede. "Als u uw rok wilt uittrekken en de pose aannemen, zullen we beginnen." "Mijn rok uittrekken? Waarom?"
Zet dus je beste beentje voor en zorg, dat we binnen een half uur kunnen eten en denk erom, op echt porcelein." Om acht uur voelde mijnheer Blancheron reeds behoefte aan de borst van een vriend zijn denkbeelden over de suikerindustrie uit te storten, en declameerde hij voor Schaunard de brochure, die hij geschreven had. Deze begeleidde hem op den piano.
Marcel stootte zich tegen de tafel en zag de schitterende overblijfselen van het heerlijke festijn. Hij onderzocht de flesschen zij waren totaal leeg. Hij wilde Schaunard wakker maken, maar deze dreigde hem te zullen vermoorden, als hij hem Mijnheer Blancheron, dien hij als hoofdkussen gebruikte, wilde ontrooven.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek