Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 4 juli 2025
Eve was, na een warm souper, door papa naar bed verbannen, en zij zaten met hun drieën, Sir Archibald, Frank en Bertie in het salon, waar nog enkele gasten, mistroostig over het slechte weêr, zich verveelden met eene illustratie of een album.
In Elizabeths tijd spraken ze allemaal aan het hof zoo precieus ... En Spencers beelden zijn prachtig, ze schitteren als juweelen ... Bertie meende, dat het gesprek zeer geleerd werd, maar hield zijne gedachte voor zich en zeide iets, over de Hel van Dante. Zij waren uitgerust en gingen nu verder, den berg op.
Bertie, jij? riep Frank uit. Hoe kom je hier in Londen! En in zijne verbazing, zag hij, door het stuiven der sneeuw heen, een vizioen verrijzen uit zijne jeugd, een helder tafereel van jongensvriendschap, iets jongs en warms....
Toen ze terugkwamen was er geen Bertie meer. Hij had zich weggesleept naar het kantoortje, zich daar verschanst en gebarricadeerd, en was toen neergezonken op den vloer in een van jenever doordrenkte nachtmerrie, waarin hij duizend dooden stierf terwijl de wakkere strijd rondom hem verder gevoerd werd.
Wie was die man? vroeg hij haar brutaal, als een speler, die eene hooge troef op een gevaarlijk oogenblik uitspeelt. Zij wist het echter niet en was verbaasd, dat meneer hem niet kende. Had hij meneer lastig gevallen? Ja, een bedelaar, zoo een fatsoenlijke bedelaar. Hij zag er toch zoo netjes uit, als een heer. Wees voortaan wat voorzichtiger, sprak Bertie en laat niet iedereen binnen ...
Maar Bertie rees op en in de vaalte van zijn gelaat schitterden zijne oogen als zwarte diamanten, met vele facetten. Wat wil je daar doen? vroeg hij, in een keelschrap om zijne stem te verzuiveren. Met ze praten en den boêl in orde brengen ... Ik hoû het niet uit, het duurt me te lang. Je bent gek, zei Bertie stroefkort. Waarom gek? Waarom je gek bent? Je hebt voor geen cent eigenwaarde.
In Godsnaam, laat het genoeg zijn! O, zie hem! Zie hem! Nu goed, laat hem dan opstaan, knarste Frank; laat hem dan opstaan! Sta op, ellendeling, gauw, sta op ... Hij gaf hem een schop, nog een schop, weêr een, om hem te doen opstaan. Maar Bertie bleef liggen. God, Frank, zie dan toch! riep Eve en zij knielde neêr bij het lichaam. Zie je het dan niet!!
"Tweede keer wat?" bibberde Bertie. "Vergif", was het antwoord. "Die kok zal nog eens opgehangen worden." "Op die manier is de boekhouder op Cape Marsh er tusschen uit getrokken," deed Brown zich hooren. "Een vreeselijken dood gestorven. Aan boord van de Jessie zeiden ze dat ze hem drie mijlen ver hadden hooren schreeuwen." "Ik zal den kok in de boeien laten slaan", proestte Harriwell.
De herinneringen wolkten bij hem op als ijle tooverbeelden, vaalkleurig en sympathiek: herinneringen uit zijn schooltijd, kwâjongensstreken, zwerftochten, bakkeleipartijen in de duinen bij Den Haag: herinnerde Bertie zich? Frank zag den kleinen mageren jongen nog voor zich, getreiterd door groote lummels, beschermd door hem, Frank, wiens vuisten er op neêr beukten, ter wille van zijn vriendje.
Zij zagen elkander eene pooze aan, en het werd hun eensklaps alsof zij beiden vele stille grieven tegen elkaâr koesterden, grieven, die zich hadden opgestapeld onder de vriendschappelijkheid van hun samenzijn, grieven, die zij op het punt waren elkaâr in het gezicht te smijten als lage beleedigingen. Toen werd Bertie meester van zichzelven. Hij bedacht zich of hij zich niet vergeten had.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek