United States or Belarus ? Vote for the TOP Country of the Week !
"Overweeg nu," hernam deze met plechtige toon, "of gij uw leven waarlijk voor de Leeuw, uw heer, durft wagen. De Kastelein van Bourges wil hem op zijn erewoord, voor enige tijd in vrijheid stellen; maar een trouwe en liefderijke onderdaan, moet zich in zijn plaats laten kerkeren." De jonge ridder viel op zijn beide knieën voor de Priester en kuste wenend zijn handen. "O zalig uur!" riep hij.
Een even ootmoedige maar gloeiender onderdanigheid ligt er in de liefde van de burgerlike troubadour Peire Raimon voor een onvermurwbare adellike dame te Toulouse. »Op mijn knieën zal ik tot haar gaan," zingt hij, »en wenend haar genade vragen; als zij mij slechts de eer wou aandoen mij knielend haar welgevormde, gracieuse gestalte te laten beschouwen."
Een graf gaapt tussen ons. Daarom weent gij ..." De ongelukkige vader was zozeer door pijn en smart ontroerd dat hij deze woorden niet hoorde. Hij zette zich nogmaals vol wanhoop op de steen, en bezag zijn wenend kind met dwalende blikken, onuitsprekelijke folteringen maakten hem sprakeloos en de moed ontviel hem; zijn hoofd zonk machteloos op zijn borst.
Zijn eerste vrouw, Fogaets van Bethune, lag wenend tegen zijn borst, terwijl haar zonen Robrecht en Boudewyn zijn handen met liefde in de hunne drukten. Dit was het laatste tafereel. Bij de marmeren schoorsteen, in dewelke een klein houtvuur blaakte, zat de oude Graaf van Vlaanderen in een zware armstoel.
Nu wil Isolde zich op haar beurt van 't leven beroven, evenals Dido; opgeschikt als op haar kroningsdag sluipt zij de tuin in om »in schoonheid te sterven" op die heerlike zomerdag. Zij staat reeds wenend gereed om in het zwaard van Tristan te vallen dat zij tegen een boom aan heeft gezet, wanneer de koning, die haar gangen na heeft laten gaan, aankomt en haar plannen verijdelt...
Tussen het verbrijzelde huisraad, welke op de vloer verspreid lag, zat een vrouw wenend bij een tafel; twee jonge kinderen hield zij tegen haar borst gesloten en zoende hen zuchtend, alsof zij zich gelukkig achtte, dat tenminste die rijkdom haar was overgebleven: verder in een hoek, die maar half de bleke stralen der lamp ontving, zat een man met het hoofd in de hand, en scheen te slapen.
Zij verbaast zich nu niet meer over de smart van haar man en heeft innig medelijden met hem; droef geresigneerd voelt zij ook heel goed dat zij zijn liefde nooit meer terug zal kunnen krijgen. Wenend zit zij bij het lijk van haar mededingster, een situatie vol grootse, dichterlike schoonheid. Daar komt in de stilte een wezel aanlopen over de stenen in de vervallen kerk.
Dáár, geheel in 't zwart gekleed, zaten wenend neergeknield op de eerste rij stoelen, moeder Massijn en Fietje, met aan hun zijde, als een lid van de familie, de ook bitter huilende Eulalie uit Het huis van Commercie.
Een echt Duits lyries dwepend jongeling is hij ook, die Parzival van Wolfram, wanneer hij in de eenzaamheid van het bos ronddwaalt en zijn borst uit voelt zetten bij het zoet gekweel der vogeltjes, dat zijn hart doordringt; wenend loopt hij naar zijn moeder en kan haar niet verklaren waarom hij weent.
Maar... nu moet hij toch weg: »Ik doe het voor uw eer, het morgenlied van de wachter heeft al weerklonken." En wenend blijft zij alleen achter: »nû lige ich liebes âne reht als ein senede wip."
Woord Van De Dag