United States or Libya ? Vote for the TOP Country of the Week !
"In naam der wet er uit!" gilde de kleine Rolands; wat Eduard stil deed staan en zeggen: "God, ventje ben-jij er ook nog, en den heelen avond wakker geweest.... en Hoefman ook.... die was natuurlijk net bijna zoo ver, dat-ie 'n dichterlijke speech in elkaar had, en nu hebben we 'm den heelen avond niet gehoord." "Pak je goed in," zei Gerard bezorgd tegen Go, "je bent zoo warm."
"'t Is echt weer om te wandelen... Doet u dat wel 's?" "Nee; dank u voor 't cahier... Dag meneer Hoefman." "Ach, ga nu nog niet weg..." en hij liep haar na in 't kamertje. "Ik wilde u wat vragen... toe, u moest 't maar doen. Bijna alle meisjes van college zijn naar 't "Witte Huis". 't Is zulk eenig weer, en 't zal er zoo prettig zijn. Gaat u ook mee!"
"Vooral omdat 't mode is, dat mislukte, dweperige genieën en sentimenteele meisjes die studie kiezen," bromde Beerenstijn, in de hoop, zoowel Hoefman als Margo te kwetsen. Maar Eduard zei juist: "Hoe grappig toch, dat jullie zelf den sleutel hebt; zoo niets voor 'n meisje."
"Kom dames!" vroeg Hoefman, en Go liep met Lou en Coba stralend naar buiten, als verblind blijvend staan van al den glans om haar heen, want jubelend was de zon doorgebroken, en deed de takken glinsteren als facetjes van diamanten.
"Kijk nóu 's," stootte Go haar opeens aan, toen ze vlak bij college waren: Louis Hoefman stond met 'n kleur op z'n triestig gezicht bij 'n boom en gooide armen vol naar Lize, die meer perplex dan geërgerd zich omgedraaid had, om te vragen, wat 'm bezielde, en nu de vochtige sneeuwmassa vlak in 't gezicht kreeg, terwijl de aanvaller, als ontzet over z'n eigen stoutmoedigheid, z'n hoed voor haar afnam, maar toch weer 'n nieuwe bal pakte.
"'t Hangt er van af, of ik weg kan, hè; er schijnt weer iets met de meid te zijn." "O, maar je moet mee; 't zal zoo prettig zijn...." "Och, ik ken de menschen zoo weinig.... ik hoor er niet bij." "En òns dan, en Else en Hoefman...." "Ja die, maar die is zoo vreemd. Laatst ging 'k met m'n koffertje naar 't station, 't was niet eens zoo erg zwaar. Daar kwam hij me opeens achterop en wou 't dragen.
En als 't op was, legde ze, voordat ze 'm gáán liet, telkens even haar armen om z'n opgeheven nek, en drukte haar wang tegen z'n haarvacht. Om half twaalf werd de vergadering gesloten en met druk geloop en gezoek naar mantels en jassen begon men afscheid te nemen. Eduard bleef thuis, omdat bij hem het "nabroodje" was voor de jongens, en Hoefman bood aan hem te helpen.
.... Lize boog zich over haar tafeltje, legde stil 'n briefje naast haar neer; ze keek verbaasd: van Hoefman;.... die jongen had z'n "jour" vandaag.... onherkenbaar van levendigheid.... Stil las ze onder haar hand: "Weet je, dat Van Neerwinden vanmiddag om vier uur uitslag heeft? Ga-je er misschien heen?" Ze scheurde 'n blaadje uit haar cahier, pende dadelijk terug: "Zullen we samen gaan?
"Eén meisje, dat Hoefman kende," de dichterlijke droomer keek trotsch maar bescheiden "heeft 't lidmaatschap van ons dispuut willen aannemen; maar ik geloof zeker; ze vindt 't niet prettig alleen te zijn, met acht jongens.... Nu heeft Herderts ons van u beiden verteld en wagen we u te vragen, of 't u aangenaam zou zijn, als we u eens te hospiteeren vroegen, opdat we wederzijds beter kennis kunnen maken."
"Niet al m'n vrienden zijn zoo," wierp Go tegen, aan Gerard en Hoefman denkend, maar Mary hield vast: "De meest beteekenenden, die invloed op je hadden, vulden dáármee de leegheid van hun leven aan, want 't voelen van leegte, onvoldaanheid, teleurstelling, is dé ziekte van de bewustwordende jeugd.
Woord Van De Dag