United States or Montenegro ? Vote for the TOP Country of the Week !
Al die beloften, die oprechte verzekeringen! had hij ze gebroken? Neen, hij vond het niet; hij was zich bewust, dat hij er eerlijk naar had gestreefd hun samenleven vredig te maken en mooi; maar Clara was verwend dat viel niet te ontkennen. Zulke afschuwelijke scènes als die van dezen avond moest hij niet verdragen.
En waarom laat je die niet mazen? Vind je dat werk zoo vermakelijk? Clara. Neen; maar dat mazen kost een schrikkelijken boel geld, en of ik dit doe of wat anders is wel hetzelfde. Louise. Je doet het keurig netjes, dat moet ik zeggen. Caroline. Ja, uw werk is meer nuttig dan het onze: enz. enz. Louise. Wel Caroline! Ben je niet in den derden hemel, nu de ma chère afgetrokken is? Caroline.
Hij is anders iemand die een zeer aangename conversatie en een perfecten toon heeft; en zoo hij al een los grapje gehad heeft, het is aan zijn stand en jaren toe te geven, en misschien heeft hij zich gebeterd. Louise. Waarlijk! daar begint onze deftige Caroline op eenmaal vuur te vatten. Nu spijt het mij, dat ik u zooveel verteld heb. Clara.
Reeds weken voordat Maria Clara haar gelofte deed, verviel hij in zulk een staat van neerslachtigheid, dat hij begon te vermageren en bedroefd te worden, stilzwijgend en wantrouwig, evenals zijn vroegere vriend, de ongelukkige Capitán Tinang.
"Neen maar lieve Clara! als nu de japon me blauw toeschijnt." "Waarom denk je, dat ze je blauw voorkomt? Alleen omdat die misselijke Lina With 't zei; dadelijk natuurlijk! was je 't met haar eens! maar ik je eigen vrouw!" "Geloof je heusch, dat Lina With gevaarlijk is?"
En daar hij onmiddellijk merkte waar hij voor gebruikt zou worden, bleef hij haar eerbiedige ridder, zonder ooit de kleine wenken tot toenadering te willen begrijpen. Clara verbaasde en ergerde zich; die kleinsteedsche ridder wou hij niet toegeven? Ze zou hem dwingen!
"En als Padre Dámaso hem niet vergeeft?" vroeg Capitán Tiago zacht. "Dan...moet Maria Clara 't zelf weten ...Padre Dámaso is haar...geestelijke vader. Maar ik geloof dat ze 't bij zullen leggen." Op dat oogenblik hoorde men schreden, en Ibarra vertoonde zich, gevolgd door tante Isabel. Zijn komst bracht een zeer verschillenden indruk te weeg.
Dat verlangen van mij naar ernst in een liefdesverhouding, die behoefte aan hulp, die wil om op te zien, naar de vrouw, van wie ik houd, dat alles, wat beter in me is, dan 't lage, alledaagsche van m'n natuur, dat alles heb jij in me opgewekt, Clara. Ik? Ja.... Ben jij dan de "Eva", de schrijfster van de brieven niet?
"Weten de heeren wel dat meneer Ibarra de beste kok in de heele provincie heeft?" zeide de alcalde om 't gesprek een andere wending te geven. "Dat heb ik ook al gezegd, maar zijn schoone buurvrouw doet de tafel geen eer aan, want ze eet bijna niets," gaf een der beambten ten antwoord. Maria Clara kleurde.
En hij hoorde hem vragen met z'n correcte Museumkwartier geluid: "Zal ik 't licht aan laten, Clara?" Want ze heette natuurlijk Clara, de schitterende. En 't dichtertje dacht datti "pardon" tegen haar zou zeggen op een gegeven oogenblik. Ja, God laat de gedachten van een mensch raar dolen en er komen vreemde passages voor in zoo'n gedicht zonder eind.
Woord Van De Dag