Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 23 juni 2025
Zoodra Cecile zat, bespeurde zij, dat aan hare rechterzijde Quaerts was gezeten. De teleurstelling, dat hij haar niet aan tafel had moeten brengen, wischte zich dus aanstonds uit, maar haar blik bleef koud, als altijd. Zij h
"Hij schijnt vele wederwaardigheden ondergaan te hebben," zeide ik. "Gave God," hernam zij, "dat wij daarvan slechts in den verleden tijd mochten spreken!" Hier zweeg zij, en zich omwendende, wischte zij een traan uit het oog.
Hij was een lang, mager man van middelbaren leeftijd, met een snor, een gladgeschoren, vooruitstekende kin en starende, uitpuilende oogen. Hij droeg een langen blauw-lakenschen jas en hooge laarzen, waar hij nog groote overschoenen over heen getrokken had. Toen de vrienden binnen kwamen, wischte hij het gelaat met zijn zakdoek af en trok zijn jas terecht.
Ik behoef dus niet te zeggen met welk een verlangen ik het aanbreken van den dag te gemoet zag." Het verheven schouwspel dat het opgaan der zon op zulk eene hoogte opleverde, wischte echter de herinnering aan den treurigen nacht spoedig uit.
En snel wischte zij het stof van het glas af, alsof ze haast had om weg te komen van de uitdrukking dier koele, donkere oogen, die zoo strak naar haar schenen te kijken. Intusschen woelde de oude vrouw onrustig in haar bed heen en weer.
Hij had een bruinen hoed op het hoofd en een vuilen halsdoek om zijn hals; met de lange uitgerafelde punten hiervan wischte hij onder het spreken het bier van zijn gezicht.
En de Samber vloeide als een stalen stroom, onder den grauwen hemel. En de sneeuw viel en wischte de bloedvlekken uit. Maar toch waren zij ongerust en bekommerd. Lamme sprak: Ik dood liever een kieken dan een mensch. En zij stegen weder op hunne ezels.
Hij wischte het haastig weer uit en reikte haar het krijt over. Zij schreef T.k.i.n.a.a. Dolly had zich reeds eenigszins van de bekommering, door haar gesprek met Karenin bij haar verwekt, hersteld, toen zij bij haar binnenkomst dadelijk deze beide gestalten aanschouwde.
Ik zal dulden, ik zal zwijgen; maar ik zal ook nooit de spreuk van ons huis vergeten . Het groote doel, waarnaar ik streef, zal ik met Gods hulp toch eenmaal bereiken door geduld, moed en lijdzaamheid. Oui, je maintiendrai!" Op dit oogenblik werd de kamer geopend. Snel wischte de Prins de tranen weg, even snel trad hij aan het raam als wilde hij de Raadpensionaris nakijken.
»Ik beveel: binnen vier maanden!" riep de koning, »en zou wel eens willen weten, wie daar tegen op zou durven komen. En thans, vaarwel, vrouwen! Denk aan de oogen der koningin, Nebenchari, en wanneer mijne gemalin het u toestaat, moogt gij, als haar landgenoot, haar morgen bezoeken. Vaarwel! Bartja laat u groeten. Hij is op weg naar de Tapoeren." Atossa wischte zwijgend een traan uit het oog.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek