Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 13 juni 2025
Nu moeten wij ons aan de goden der zee toevertrouwen en menigeen mijner reisgenooten zinkt het hart in de schoenen, als hij het kleine stoombootje ziet "Hadsel" is zijn naam dat ons tot aan de noordelijkste punt van het vaste land moet brengen.
Doch het was een ondankbaar werk, want niets laat zich moeilijker weergeven, dan een overgang, die, hoe langzaam ook zich bewerkstelligend, telkens weder nieuwe schoonheden openbaart. De boot, waarmee ik naar Noorwegen zou reizen, de Hadsel, voer iederen Zaterdag, tusschen 29 Juni en 20 Juli, naar Narvik.
Soolvär, de hoofdplaats der Lofodden, is ons laatste station. Daar verlaten wij onze kleine "Hadsel", om met een grooter schip de reis naar het Zuiden voort te zetten. In de oude kroningsstad Drontheim gaan wij weer aan land. Nog omgeeft ons de ernstige natuur van het Noorden, maar na het huiveringwekkende schoon, dat wij hadden gezien, scheen ons hier het landschap lief en vriendelijk.
Daarop valt het gordijn neder, en verheugd over het genoten schouwspel, dat niet allen reizigers naar de Noordkaap ten deel valt, beginnen wij af te stijgen. Onze "Hadsel" zet nu haar koers weer naar het Zuiden. Een kort bezoek wordt gebracht van Hammerfest, dat zonder zon onder een regenzwangere lucht een uiterst melancholieken indruk maakt.
Men zou hier weder aan de Scylla en Charybdis gaan gelooven. Zoodra echter de zon den sluier verscheurt, en een frissche wind uit de IJszee de wolken uit elkaar jaagt, ziet men overal rondom ons toppen en spitsen, en heel in de hoogte glanzen gletschers. Zoo stoomt en stampt onze kleine "Hadsel" langzaam vooruit. Niet voor ieder passagier is echter deze vaart een onvermengd genot.
Dat zachte, vreemde licht is te ongewoon en te verleidelijk om er afscheid van te nemen en zich vrijwillig op te sluiten in kunstmatige duisternis. Om 6 uur 's morgens was ik juist begonnen, zoodra de Hadsel in de wijde baai van Tromsö het anker had laten vallen, een poging te doen om de verloren nachtrust in te halen, toen in de deur van mijn hut een blonde dame verscheen.
Onze "Hadsel" vaart er langzaam om heen en gaat dan in een door rotsen omsloten bocht voor anker. De oever der vergetelheid. De zee ligt bijna doodstil, de steile wanden hebben een vochtigen glans, hun kleur is staalgrijs, erboven zijn dichte wolken opgestapeld, een sneeuwveld trekt zich in een hoek terug en zendt een kleinen waterstroom uit, die met dof gemurmel in zee valt.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek