Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 7 mei 2025
Golinitschef, die Alexei Alexandrowitsch kende, kon niet nalaten, deze jonge, levendige vrouw, vol energie, gelijk te geven; hij was van oordeel, dat Anna nauwelijks zich zelf begreep, dat zij gelukkig en vroolijk kon zijn al had zij haar echtgenoot en haar zoon verlaten en haar goeden naam verloren. "Dit palazzo staat in den gids," zeide Golinitschef.
Zijn oogen begonnen vuur te stralen toen hij de argumenten van zijn tegenstanders weerlegde, en zijn gelaat nam een toornige en pijnlijke uitdrukking aan. Wronsky herinnerde zich Golinitschef in het page-corps; hij was toen klein van gestalte, maar vol vuur en leven; een goede jongen, bezield door edele gevoelens en altijd de eerste in zijn klasse. Waarom was hij zoo prikkelbaar geworden?
"Drie dagen," antwoordde Wronsky, terwijl hij voortging zijn vriend gade te slaan. "Hij is een man van opvoeding, die de dingen in het ware licht beschouwt; ik kan hem aan Anna presenteeren," zeide hij bij zich zelf, een gunstige uitlegging gevende aan de wijze, waarop Golinitschef het gesprek had afgeleid.
Hij had dit stukje, dat hij voor drie jaren geschilderd had, volkomen vergeten. Als eens een doek voltooid was, bezag hij het niet gaarne meer, en hij had dit slechts ten toon gesteld, omdat een Engelschman het wenschte te koopen. "Het is niets; een oude studie," zeide hij. "Maar het is uitstekend!" hernam Golinitschef, die zich geheel door de bekoorlijkheid der schilderij liet meesleepen.
Maar het leven zonder bezigheid werd spoedig in deze kleine stad ondragelijk, het palazzo scheen hem oud en leelijk; de vlekken der gordijnen namen een armoedig voorkomen aan, de bersten in het mozaïek, de beschadiging der kornissen, de eeuwige Golinitschef, de Italiaansche professor en de Duitsche reiziger werden allen ondragelijk vervelend, en Wronsky gevoelde een dringende behoefte om van toestand en omgeving te verwisselen.
Het maakte Wronsky verlegen van dit werk niets te weten, waarvan de schrijver sprak als van een bekend boek, maar naarmate Golinitschef zijn denkbeelden ontwikkelde, begon hij er belang in te stellen, hoewel hij met leedwezen de zenuwachtige opgewondenheid bemerkte, die zich van zijn vriend meester maakte.
"Ken je de schilderij van Michaïlof?" zeide Wronsky op zekeren morgen tot Golinitschef, die bij hem binnentrad, en hij reikte hem een Russisch dagblad toe, dat een artikel bevatte over dezen kunstenaar, die juist een doek voltooid had, dat reeds vóór dien tijd beroemd en verkocht was. Hij woonde in deze zelfde stad, van allen steun en aanmoediging ontbloot.
Eertijds," ging Golinitschef voort, zonder Wronsky en Anna aan het woord te laten komen, "eertijds was de vrijdenker een man, opgevoed in godsdienstige en zedelijke denkbeelden, bekend met de wetten, die de maatschappij besturen en die eerst na veel tweestrijd tot de vrijheid van denken geraakte; maar wij bezitten nu een nieuw type: de vrijdenkers, die opgroeien zonder ooit te hebben hooren spreken van de wetten van zedelijkheid en godsdienst, die niet weten, dat zekere autoriteiten bestaan kunnen, en die slechts het gevoel van ontkenning bezitten.
Het artikel laakte zeer het gouvernement en de Academie, omdat zij aldus een kunstenaar van talent aan zijn lot overlieten. "Ik ken hem," antwoordde Golinitschef; "het ontbreekt hem zeker niet aan verdienste, maar zijn richting is bepaald verkeerd. Het zijn altijd die opvattingen van Christus en van het godsdienstig leven naar de begrippen van Iwanof, Strauss, Renan."
"Dat zal komen met de praktijk," zeide Golinitschef om hem te troosten; want in zijn oogen had Wronsky talent en bezat buitendien een ontwikkeling, die het kunstgevoel in hem moest verhoogen. Voor het overige werd Golinitschefs overtuiging versterkt door zijn behoefte aan Wronsky's lof en sympathie voor zijn eigen werken; het was een ruiling van vriendschapsdiensten.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek