Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 10 juli 2025
We gaan van hier, beste Tine, zei Havelaar gelaten, en hy reikte den kabinetsbrief aan Verbrugge, die 't stuk las tezamen met Duclari. Verbrugge had tranen in de oogen, maar sprak niet. Duclari, een zeer beschaafd mensch, berstte in een wilden vloek uit: G.......... ik heb hier in 't bestuur schelmen en dieven gezien ... ze zyn in eere van hier gegaan, en men schryft aan U zulk een brief!
Dat is een moeielyke pozitie voor een beleefd mensch zei Verbrugge. En ook ik zou liever niet kiezen, voegde Duclari er by, want het is hier te doen om een uitspraak tusschen m'nheer en mevrouw, en: entre l'écorce et le bois, il ne faut pas mettre le doigt. Ik zal u helpen, heeren, de omelet is ... Mevrouw, zei de zeer beleefde Duclari, de omelet zal toch wel zooveel waard zyn als ...
Vraag van een inlander aan den luitenant Duclari. De heer Collard thans sedert lang hoofdofficier, en misschien gepensionneerd zal, des gevraagd, wel zoo goed zyn te erkennen dat ik ook hier de waarheid zeg. Ienie apa toewan-toewan datang: daar komen de heeren aan!
Roep jy eens zesduizend jaar, of langer: hrroe, hrroe ... en zie eens hoe weinigen je voor een onderhoudend mensch zullen aanzien. Ik zal de proef niet nemen, zei Duclari, Maar ik ben het toch nog niet met u eens, dat de door u gevorderde beweging zoo volstrekt noodzakelyk wezen zou. Ik schenk u nu de watervallen, maar een goed schilderstuk kan toch, dunkt me, veel uitdrukken.
Maar, bracht Duclari in 't midden, ge hebt ook de watervallen verworpen als uitdrukking van het schoone. Watervallen bewegen toch! Ja, maar ... zonder geschiedenis! Ze bewegen, maar komen niet van de plaats. Ze bewegen zich als een hobbelpaard, minus nog het va et vient. Ze geven geluid, maar spreken niet. Ze roepen: hrroe.. hrroe ... hrroe ... en nooit iets anders!
Weet je wat ge nu gezegd hebt? Je hebt gezegd dat jy, Duclari,
Duclari, die aan Verbrugge kwam vragen of hy al dan niet dacht thuis te zyn voor 't middagmaal, werd meegenoodigd aan-tafel, en wanneer de lezer gesteld is op wat afwisseling in myn vertelling, wordt hy naar 't volgend hoofdstuk verwezen, waarin ik meedeel wat er zoo-al gesproken werd by dat maal.
Hy verhaalde aan Duclari en Verbrugge hoe hy in zyn jeugd iets aantrekkelyks had gevonden in het duel met den sabel, 't geen de waarheid was ... doch hy zeide er niet by hoe hy na 't wonden van zyn tegenparty gewoonlyk schreide, en zyn gewezen vyand als een liefdezuster verpleegde tot de genezing toe.
Zóó namelyk kwam onwillekeurig de wensch in my op, dat de vrouwen te Arles ... Maar één hoofd hadden samen? Ja ... Om 't afteslaan? Wel neen! Om.. het te kussen op 't voorhoofd, wilde ik zeggen, maar dat is het niet! Neen, om er op te staren, en er van te droomen, en om ... goed te zyn! Duclari en Verbrugge vonden waarschynlyk dit slot weer byzonder vreemd.
Wat al rozen in den tuin, riep Tine, en ziedaar ook rampeh en tjempaka, en zooveel melati, en zie eens al die schoone lelien ... En, kinderen als ze waren, vermaakten zy zich met hun nieuw huis. En toen 's avends Duclari en Verbrugge, na een bezoek by Havelaar, terugkeerden naar hun gemeenschappelyke woning, spraken zy veel over de kinderlyke vroolykheid van de nieuw aangekomen familie.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek