Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 5 juni 2025
Daar valt niet over te klagen, verzekerde Snepvangers, maar Antoine, zei hij tot zijn schoonzoon, die juist binnenkwam, hoe kunt ge met zoo'n soldaat staan sjauwelen ... Dat is affaire, Papa ... Craen en zijn vrouw kwamen op dat oogenblik binnen. Al mijn kanarievogels zijn weg, Craen. Dat is tegenslag, meende Craen overschillig.
's Anderen daags trokken de moeder en de dochter naar de Melkmarkt, De President was niet thuis, maar zijn vrouw, een pronte, zwaarlijvige en praatlustige vrouw ontving. De serenade was haar stokpaardje. Haar man had er niet kunnen over zwijgen, en Craen was niet makkelijk. Zij kende de dames van in de Zoologie te zien, en Marieken had ze altijd zoo'n aardig meisje gevonden.
Die het er nu zóó aanhangen, zei Craen, zijn maar mannen die geen geld gewoon waren ... met het trommeltje gewonnen, met het fluit je verteerd.... Antoine zal ze wel bijhouden.... Maar ik ga nu ook rentenieren.... Hij komt misschien nog in den Senaat, blufte Marieken. Met uw cens moogt ge wel een amusement hebben, vergoelijkte Snepvangers.
Wij moeten tot stof vergaan, probeerde Madame Snepvangers te verzoenen. Mama begrijpt mij, draaide Antoine bij. Hij had de tafel vergeten en zag niet in waarom de fraaie, wetenschappelijke bespiegeling niet beviel. Ja, wij moeten helaas tot stof vergaan. Ja, dat is zoo, gaf Snepvangers toe, in het besef dat er een eind moest aan komen. Ja, rotten moeten wij allemaal, verzekerde ook Craen.
Snepvangers zag de fraaiheid weerkaatst in een grooten, zilveren spiegelbal, aan een kant de kamer, daarnaast een stuk van den diepen tuin, een rood bed geraniums en het levend groen. De deuren stonden open, vogels kwinkeleerden in de hoornen, Albertken zat als verloren te droomen op den tuintrap. Wel, Antoine, ge haalt er eer van... Rijk zijn is toch plezant, meende Craen.
Een neo-thomist? vroeg Marieken benauwd. Die partij ken ik niet en wil ik niet kennen, weerde Craen zich. Gelooven die dat we van de apen afstammen? Vroeg Snepvangers bekommerd, maar bleef voortpeuzelen. Dat kan niet, zei Madame Craen angstig. Ik wil van geen apen afstammen, weigerde Marieken. Neen, maar zij oordeelen... Darwin...
't Is niet veel, meende Snepvangers teleurgesteld, en dan moeten wij er ons nog niet ongerust in maken, wij hebben nog al den tijd... Laat ons maar liever gaan soupeeren in plaats van daar den kop mee te breken, stelde Madame Craen voor. De vrouwen hebben geen verstand van wetenschap, misprees Antoine. Neen jongen, troostte Snepvangers.
De blonde krullen en de blauwe oogen, het bleeke gezichtje, de snaaksche invallen en het kindergebazel, waren voor Snepvangers een onuitputtelijke stof van overweging en conversatie. Hij had zich van het kind meester gemaakt met zoete woordjes en listige verleiding. Craen had het te laat bemerkt en liet nu, daarbij te veel met de politiek ingenomen, Snepvangers ook maar betijen.
Wanneer de wijnroes was opgeklaard, hernam Snepvangers zijn rustig renteniersbestaan. Madame, in eeuwige ongedurigheid, dribbelde in huis rond of winkelde in de buurt. 's Zondags dineerden zij met de familie Craen bij de kinderen. Heimelijk zonden beide moeders een en ander om de dischkaart een fraaier uitzicht te bezorgen.
Ik heb onzen Antoine nog nooit zoo gezien, fluisterde Madame Craen. En Marieken dan... dat is de jonkheid, zuchtte Madame Snepvangers. Waar is onze tijd gebleven! treurde de loodgieter. Och, wij zijn ook nog kleppers, blufte Snepvangers, en klopte zijn zich verwerende vrouw op de knie. Ook ditmaal liet de opwinding een beetje haarpijn achter, en Madame streek suf over de platte blessen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek