Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 10 juni 2025
»Wie kan die mijnheer zijn?" dacht Olivier Sinclair. Ja, het was Aristobulus Beerenkooi in persoon, die een wetenschappelijk uitstapje, dat verscheidene dagen geduurd had, naar het eiland Luing had gemaakt. Het zal wel onnoodig zijn te zeggen, hoedanig hij verwelkomd werd door hen, wier dierbaarsten wensch hij in zijn vervulling had verijdeld.
Dit viel voor in den namiddag van den 2den September. Aristobulus had zich op weg begeven om de rotsen te bestudeeren, die het uiterste uiteinde van de zuidelijke punt van Jona uitmaken. Een van die granietmassa's, een »stack", trok in 't bizonder zijn aandacht, en wel zoodanig, dat hij besloot den top daarvan te beklimmen.
Olivier Sinclair deed haar de schoonheden van Clam Shell opmerken, met minder wetenschappelijken omhaal den Aristobulus Beerenkooi zulks zou gedaan hebben, maar daarentegen met meer kunstzin voorzeker. »Ik wenschte wel een herinnering aan ons bezoek aan de Clam-Shell-grot te hebben," zei miss Campbell. »Niets is gemakkelijker," antwoordde Olivier Sinclair.
Olivier Sinclair moest op den top van den stack klimmen, om den hangenden Beerenkooi weder naar boven te hijschen, ten einde hem vervolgens aan den anderen kant weer naar beneden te laten. »Mijnheer Sinclair", zei Aristobulus Beerenkooi, zoodra hij weer vasten grond onder de voeten voelde, »ik had den hellingshoek van dien wand met de loodlijn fout berekend.
Hij rolde naar den kant der zee, trof een strandkeisteen, sprong op en zooals Aristobulus Beerenkooi zou zeggen, onder den invloed zijner zwaarte, vermenigvuldigd met het vierkant der snelheid, bereikte hij aldus het strand. Maar daar trof hij al zeer ongelukkig!
En dezen keer zou er geen Aristobulus Beerenkooi zijn, die het zeil van zijn vaartuig zou komen schuiven voor of een vlucht watervogels zou opjagen tusschen de ondergaande zon en het eilandje Staffa! Intusschen viel met het vallen van den avond ook de bries, en de laatste deininggolven kwamen in het op en neer gaan der branding aan den voet der rotsen sterven.
Aristobulus Beerenkooi was tot zijn groote spijt niet van miss Campbell verhinderd van de partij te zijn, daar zijn tijd ingenomen werd door het opstellen van een belangrijk wetenschappelijk rapport. Het uitstapje viel in allen deele overheerlijk uit. Het rijtuig hield den weg langs de kust, die zich langs de zeeëngte uitstrekt, die het eiland Kerrera van de Schotsche kust scheidt.
»Het doel van onze komst is zeer natuurlijk om hier eenige dagen door te brengen." »En wij moeten er bij voegen, dat miss Campbell ons vergezeld heeft...." zei broeder Sam. »Ah!.... miss Campbell!" antwoordde Aristobulus Beerenkooi. »Ik geloof dat die keisteen uit het gaëlische tijdperk afkomstig is.
»Welnu, bij voorkomende gelegenheid houd ik mij aanbevolen!" En de twee jongelieden scheidden van elkander. Olivier Sinclair meende over dit voorval, waaraan hij geen te groot gewicht hechtte, te moeten zwijgen. Ook Aristobulus Beerenkooi sprak er niet over.
Dit kon wel onvoorzichtig genoemd worden, want de rots was zeer glibberig en bood geen plekje aan, waarop de voet zou kunnen rusten of waaraan de hand zich kon vastklemmen. Toch liet Aristobulus Beerenkooi zich niet afschrikken. Hij begon dus langs de wanden naar boven te klimmen en kon met behulp van eenige struiken, die tusschen de rotsaderen wortel hadden geschoten, zich naar boven hijschen.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek