United States or United States Minor Outlying Islands ? Vote for the TOP Country of the Week !
De verhouding tusschen haar en de dienstboden werd onhoudbaar; en het voortdurend gekrakeel zal natuurlijk ook slecht op Rousseau gewerkt hebben. Eind April schreef hij aan Mr. Davenport om dien dank te zeggen voor zijn nobele gastvrijheid; maar de eer verbood hem, langer onder zijn dak te verwijlen.
Neen, Mangareva is de naaste plek die u gebruiken kunt." "Dan zal het Mangareva zijn", zei kapitein Davenport, de grommende tegenwerpingen van zijn stuurman onderbrekend. "Roep het volk achter, mijnheer Konig." De matrozen gehoorzaamden. Ze strompelden moe langs het dek en deden pijnlijke pogingen om haast te maken. Hun uitputting was zichtbaar in iedere beweging die ze maakten.
Mijnheer Konig, die stilletjes kaart en kompas raadpleegde, en McCoy, die kinderlijk en openlijk op het kompas keek, wisten dat ze naar Hao gingen. Te middernacht hielden de buien op en de sterren kwamen te voorschijn. Kapitein Davenport werd een beetje opgevroolijkt door de belofte van een helderen dag.
Ergens in de midscheeps werd de stilte verbroken door een zacht gekerm van den kajuitsjongen. "In Godsnaam, hou je mond!" gilde kapitein Davenport plotseling, en met zulk een kracht, dat iedereen aan boord schrok en de delinquent uitbarstte in een wild gehuil van krankzinnigen angst.
"Je gaat tegen een zeven-knoops-strooming in, kaptein", zei hij. "Zoo stroomt hier de eb uit de doorvaart." Na een uur had de Pyreneeën nauwelijks haar lengte gewonnen, maar de wind kwam door en het schip begon vooruit te komen. "Gaan jullie maar in de booten", beval kapitein Davenport.
Maar dikwijls gaat er ook een jaar en nog meer voorbij zonder dat we één enkel schip zien. U bent het eerste sinds zeven maanden." "En je wilt me vertellen ", begon de stuurman weer. Maar kapitein Davenport kwam tusschenbeide. "Genoeg, genoeg. We verliezen onzen tijd maar. Wat moeten we doen, mijnheer McCoy?"
Een uur later waren de kokospalmen en het laag-liggende land zichtbaar vanaf het dek. Het gevoel dat de weerstand van het schip op zijn eind liep drukte zwaar op iedereen. Kapitein Davenport liet de drie booten strijken en kort achter het schip aan sleepen, in iedere boot een matroos om hen uit elkaar te houden.
"Groote God!" kermde kapitein Davenport. "Dat maakt het bestaan van een schoener maar vijf jaren!" Hij schudde neerslachtig zijn hoofd, mompelend: "Kwaad water; kwaad water!" Ze gingen weer de kajuit binnen om de groote kaart te raadplegen, maar de vergiftige dampen dreven hen hoestend en hijgend weer aan dek. "Hier is het eiland Moerenhout."
In de tweede hondenwacht hief de een of andere zorgelooze ziel zelfs een lied aan, en toen het acht glazen sloeg was de geheele bemanning aan het zingen. Kapitein Davenport had zijn dekens naar boven gebracht en spreidde ze boven op de kajuit. "Ik ben vergeten wat slaap is", legde hij McCoy uit. "Ik ga een uiltje knappen. Maar roep me in ieder geval wanneer je denkt dat 't noodig is."
De wind kwam weer, en de Pyreneeën, haar dek rookend en glinsterend in het heldere grijze licht, liep vóór de wind pal naar lij. Toen laveerde ze terug, nu over stuurboord dan over bakboord, kruisend over haar vroeger spoor, de zee afzoekend naar de Actaeon-eilanden. Maar de uitkijken in de masten kregen geen land in zicht. Kapitein Davenport was buiten zichzelf.
Woord Van De Dag