Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 5 juli 2025
Daarom, gij Vrouwen, zou geen zelfbeklag U kunnen zeggen hoe mij 't harde leven Verwondt en met herinnring kwelt en pijnt En hoe mijn ziel dus kwijnt Dat iedereen: "U heb ik opgegeven" Ziet hij mijn lippen veeg, te zeggen schijnt. Maar zoo mijn woorden 't u al niet vertelden: Zìj ziet mijn leed en zal 't mij ééns vergelden.
Dat maakte haar eerst nog weeker, bracht haar aan 't bittere zelfbeklag. Louis ging trouwen, Paul wou nog geen tien dagen bij haar blijven..., och God! ze bleef zoo alleen!... Maar hij lachte. "Kom, mamatje, dat 's nou malligheid, hoor!... u komt maar bij ons, zooveel als u wilt..., wij wonen toch zoo ver niet!..." Dat deed haar blijkbaar erg goed.
Sprotje, met een heet-toegetrokken hoofdje vol zelfbeklag, bleef eerst blind voor die verwijten: zij dacht aan juffrouw Jonkers, hoe die 's avonds na negenen nog kleeren stond te strijken voor Coba en Christien.... maar voor haar!.... voor haar deden ze niks thuis.... ze vonden 't nog mooi, als ze 'r 't geld niet afnamen, dat ze toch zelf verdiend had!....
En, wanneer zij u, tot strengen lettervorm gevoegd, onder de oogen komen, dan zult gij niet weten, dat op deze plaats van het manuscript een dikke, zware traan gevallen is. Wees gerust!« En, indien gij er toch achter mocht komen, dan wil ik hieraan toevoegen, dat het geen traan van zelfbeklag of weeklijkheid was, verre van dien. Het was een gelegenheidstraan!
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek