Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 18 november 2025
Te Schermerhorn, den Beemster, Purmerend en elders ging een weesmeisje in het wit gekleed, met bloemen getooid en met een bekransten beker in de hand rond, met een weesjongen als geleider, die een met bloemen omwonden stok in de hand droeg.
Daar geen dezer plagerijen de gewenschte uitwerking had, Oliver aan het schreien te brengen, spande Noah zich in om nog grappiger te zijn, en met dat doel deed hij wat vele domkoppen met veel grooter naam dan Noah dezer dagen nog wel doen als zij geestig willen zijn: hij werd persoonlijk. »Weesjongen,« zei Noah, »hoe is 't met je moeder?« »Zij is dood,« antwoordde Oliver, »zeg niets van haar!«
De leerjongens uit de buurt plachten langen tijd Noah op straat te brandmerken met de smadelijke namen van »Leerbroek!« »Bedeelde!« en dergelijke, en Noah verdroeg ze zonder tegenspraak. Maar nu het lot hem in aanraking bracht met een weesjongen zonder naam, dien de minste met den vinger kon nawijzen, nu droeg hij de ondergane vernedering met woekerwinst op deze over.
Oliver, doe de deur dicht achter meneer Noah en eet op, wat ik voor je op die pannedeksel heb gelegd. Hier is je thee, drink die op op die kist daar en haast je wat, want ze hebben je boven noodig om op de winkel te letten.« »Hoor je, weesjongen?« zei Noah Claypole. »Hè, Noah,« zei Charlotte, »wat ben jij een ondeugd! Waarom laat je die jongen niet met rust?«
»Aan een gebroken hart, hebben een paar van onze oude vrouwtjes me verteld,« antwoordde Oliver, meer alsof hij tot zichzelf sprak dan als antwoord aan Noah. »Ik geloof dat ik weet wat 't is, daaraan te sterven!« »Tra-la-la weesjongen,« zei Noah, toen een traan langs Oliver's wangen rolde. »Waarom begin je nou te snotteren?«
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek