Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 23 mei 2025
Door de achterdeur zullen ze er binnengaan, en, om de arme moeder den eersten schrik te besparen, zullen ze hem brengen in de kleine kamer, die vooral in den laatsten tijd als het heiligdom der "bloemen van Monsieur Toulemaire" werd beschouwd, ja, ja, omdat men wel wist dat ze er iets werkten en bewaarden voor den heerlijken feestdag.
Doch nu, wat is het dat hem den weg verspert? Een jonge vrouw ligt daar gebogen over het lichaam van.... O God! den edelen Toulemaire! "Virginie! mijn engel!" roept de vluchteling nu hij mede zijn dierbare herkent.
Zijn brave meesteres, die niet rustte aleer zij, ondanks Pierre's verbod, de vlag zou hebben ingehaald, mevrouw Toulemaire sloeg de hand op de borst, werd zoo wit als het wit der driekleur, en zonk door een kogel getroffen ineen. Blanche staat als verlamd. Gaspard, nog ontdaan van 't geen hem weervoer, en 't geen hij zag, vangt nabij het zolderraam gekomen de waardige vrouw in zijn armen op.
De beide handen heeft men hem vast op den rug gebonden, en met het paard moet hij gelijken tred houden, want, om den ontblooten hals heeft men, o God van liefde, een touwstrik gelegd! Virginie Toulemaire kent zich zelve niet meer. In wanhoop vliegt ze voort naar beneden.
En ha! gisteravond, toen le bon papa met la chère maman op visite bij hun vriend Le Pochon waren men had het zoo heel stilletjes bedisseld toen heeft de meubelmaker uit stad de beide prachtstoelen kant en klaar in de villa Toulemaire gebracht, en Gaspard en Antoine hebben de bloemen in verrukking aangestaard.
Heeft dan de grijze Toulemaire achter die heestergroep verscholen niet bespeurd dat het leven van jongeren, die toch niet roekeloozer waren dan hij, reeds aan een zijden draad hangt en besefte hij niet dat door zijn hernieuwd vergrijp, dat leven reddeloos moet verloren zijn! Een der huzaren is neergestort. "Donnerwetter! Verfluchter Franzoos!"
Aan den avond van den dag dat de villa Toulemaire voor een groot deel in de asch werd gelegd, ontstond er in de dichtst daarbij gelegen woning, terwijl eenige hoofd-officieren van het zegevierend leger er bijeen waren, een hevig rumoer.
Vluchtig omziende neemt hij nu zijn dierbare in den trillenden arm, en voelt met de andere hand of inderdaad het hart van dien braven oude niet meer slaat. Maar neen, hij is niet dood, de edele Toulemaire. "Virginie hij leeft! Moed, moed!" roept Antoine op gedempten toon.
Ze wist niet dat pachter Micauld, de naaste buurman van Toulemaire, haar heeft bemerkt en in zijn woning gebracht. Ze weet het niet hoe ze telkens knarsetandend is opgevlogen, terwijl ze gedurig, maar ook al doffer en doffer, haar woord van dien morgen herhaalde: "Beulen, moordenaars!"
Was het Blanche Toulemaire, zij, de eenig overgeblevene van het gelukkige zestal, 't welk heden een zoo schoonen feestdag zou vieren? Ja. Uit haar bedwelming ontwaakt is ze voortgeijld. Waarheen? Ze weet het niet. Vurige slangen joegen haar voort; slangen die zich om haar leden kronkelden, en den ademtocht belemmerden. Waar zij een ganschen dag heeft getoefd dat weet ze evenmin.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek