Vietnam or Thailand ? Vote for the TOP Country of the Week !
Bijgewerkt: 20 juni 2025
In de holle rotsen, Aan de kust die ruischt, Bij het wilde klotsen Als de stormwind bruist, In de lange uren In de fjord van 't noord, Zit zij stil te turen, En zij grijpt tot moord En zij spant haar sterk net tot haar roof.
Het spettert van overal oranje, rood en blauw en purper: boterbloempjes als zonnevonken in 't groen gevangen; de eereprijs die zinnend met zijn blauwe oogjes kijkt, de koekoeksbloem op hoogen stengel, de paarse klokjes die geheimpjes uitluiden, de schierling die zijn witte schermen spant tegen de zon. Het bloeien gaat als een wondere mare van feestelijke vreugde door het groene land.
Dan vaart ge langs de gebouwen van het bisschoppelijk paleis en het seminarie, half wegschuilende tusschen het groen; de brug de la Boverie spant over het snelvlietende water haar vijf bogen als zoovele poorten.
Men trekt partij van zijn haar en zijn melk, van zijn vel en zijn vleesch; men spant hem voor den wagen en gebruikt hem als lastdier. Met hem trekt men door de waterlooze, woestijnachtige steppen, waar Paarden geen dienst zouden kunnen doen; met hem beklimt men bergen, die meer dan 4000 M. hoog zijn, en waar alleen nog de Yak het kan uithouden.
Een zacht fluisteren ruischt nog door de zaal, totdat Tournel zijn dirigeerstok opheft en het sein tot den aanvang geeft. "Waldesrauschen" voor gemengd koor is 't eerste nummer, dat ten gehoore wordt gebracht. Tournel spant zich in om de uitvoering niet slechter te doen zijn dan de laatste repetitie, en 't gelukt hem.
Zijn gezicht is strak van verdriet. Het vel spant over de in manlijke beheersching opééngeklemde kaken. Haar koude vingers houdt hij in zijn knellenden greep. Ze kust met vertwijfelde innigheid zijn hand. Ze ziet zijn lippen beven. Hij vloekt.... om niet te huilen. 't Sein van vertrek wordt gegeven. Een schok gaat door al de menschen die afscheid nemen van vaders, mannen, zoons....
Elizabeth, tot wraeck genegen, Blijft pratten, zent heur wachters tegen, En vangt en spant die groote Nicht; Zy laetse twintigh jaer verlangen En tusschen hoop en doodschrick hangen: Want staetzucht past op bloet noch plicht."
Levendig hebben beiden beseft, Erasmus en Rabelais, dat de mensch, al spant zijne scherpzinnigheid hare beste krachten in, toch niet achter het geheim van zijn wezen komen kan; geloof en eeuwig leven moeten kunnen verdragen, tot het gebied der fantasie gebragt te worden; en ons bestaan, trots elk onderzoek, een ondoorgrondelijk mengsel blijft van komisch en tragisch, verheven en alledaagsch.
Doch tegenspoeden hebben dikwijls heilzame uitwerkselen voor de toekomst, wanneer de nood het oordeel scherpt, de krachten spant en middelen zoekt aan te wenden, welke de voorspoed onopgemerkt had gelaten.
Ik zie aan des Leeuws oogen ... dat hij er inloopt. Zij schitteren, des Leeuws wateroogen ... want hij meent, dat André niet zoo geweldig is als hij wel dacht. De Leeuw spant zich in; hij wil André afmatten. In gewicht zullen zij beiden ongeveer het zelfde wegen: 108, 110 kilo. Daar valt de Leeuw, onder André's pressie, maar hij valt op de knieën. En blijft als een rots.
Woord Van De Dag
Anderen Op Zoek